Úrval - 01.05.1976, Síða 24

22
ÚRVAL
að fara eftir. Mögulegt var, að
Reddick og börn hans hefðu snúið
við og grafið sig einhvers staðar í fönn
eða að þau lægju einhvers staðar í
falinni snjógryfju aðeins örskammt
frá slóð leitarmannanna. Snjórinn gat
reynst þeim banvænn griðarstaður.
Þeir Dalle-Molle, Jim Valder þjóð-
garðsvörður og þrír aðrir menn
stefndu í áttina til svokallaðra Tungl-
kletta, þegar þeir komu auga á
eitthvað svart, sem stóð aðeins upp úr
snjónum. Þetta var horn af einum
bakpokanum, sem héldu niðri segl-
dúknum yfir snjógryfju Reddicks og
barna hans. Og rétt hjá þessu var
svolítið op. Dalle-Molle stakk höfð-
inu niður í opið.
Hann sá ungan dreng næstum því
beint fyrir framan sig. Hann var
augsýnilega vel lifandi. Davíð Red-
dick sagði ósköp rólegur: ,,Við
höfum beðið hérna eftir ykkur í 2
sólarhringa.” Sharon reis upp við
hliðina á Davfð. Líkami James
Reddicks lá upp við einn vegg
snjógryfjunnar.
Dalle-Molle hjálpaði börnunum
varlega upp úr snjógryfjunni og
faðmaði þau að sér. Valder hafði
talstöðvarsamband við hina leitar-
mennina. Svo reistu þeir tjald við
hliðina á gryfjunni, klæddu börnin
úr blautum fötunum og létu þau
skríða niður í þurra svefnpoka.
Svo fóru þeir-af stað með þau niður
eftir fjallshlíðinni. Þar var þeim
hjúkrað vel. Þau fengu vökva í æð.
Nokkrum klukkustundum síðar
sögðu þau móður sinni alla söguna,
þegar þau höfðu hvílst vel og.þeim
var orðið vel heitt. Lou Whittaker
hafði þegar skýrt frá því, að Reddick
hefði „valið kaldasta staðinn í
gryfjunni’ ’ og hefði notað bak sitt til
þess að mynda eins konar ytri vegg á
snjógryfjunni. Sharon lýsti tilraun
þeirra til þess að leggja af stað eftir
hjálp, en hún hefði enda með því, að
stormurinn skellti þeim flötum.
, ,Þaðererfitt aðmuna, hvað gerðist
eftir það, annað en að við sváfum og
svo heyrðist stöðugt vatnshljóð,”
sagði Davíð við móður sína. Loks
höfðu þau gert sér grein fyrir því, að
pabbi þeirra var hættur að taka
nokkurn þátt í samtali þeirra þarna í
gryfjunni. Davíð hafð teygt sig í
áttina til hans og hrist hann. Þegar
hann fékk ekkert svar, hafði hann
þuklað slagæð hans. Hann fann
engan æðaslátt. Hann hafði litið á
Sharon ogsagt: „Sharon, ég held, að
pabbi sé dáinn.”
Sharon reyndi að hugga mömmu
sína. „Mamma, hann pabbi var
einmitt að gera það, sem honum
þótti mest gaman, þegar hann dó.
Hann varí fjallgöngu,” sagði hún.
Og við héldum áfram að biðja og
bíða, eins og hann hafði sagt okkur
að gera. Hann lofaði því, að okkur
mundi berast hjálp, og hann hafði á
réttu að standa.”
Nú eru sjö ár liðin frá því, að
harmleikur þessi gerðist. En þeir,
sem tóku þátt í björgunaraðgerðun-