Úrval - 01.05.1976, Qupperneq 41

LEITIN AD GULLSKIPINU A TOCHA
39
skipið sökk sendu spánverjar næstum
árlega björgunarleiðangra til þess að
leita að flakinu, en þeir fundu það
aldrei.
Loks fór svo, að allir þeir, sem vissu
um afdrif Atocha, voru komnir undir
græna torfu, og öldum saman lágu
skjöl, sem vörðuðu skipið gleymd í
Vesturindíaskjalasafninu í Sevilla.
Þegar þessi skjöl fundust svo fyrir um
áratug, báru þau með sér, að farmur
Atocha hafði verið 901 stöng ómót-
aðs silfurs, 250 þúsund silfurpening-
ar, sem slegnir höfðu verið vestra til
notkunar á Spáni og 161 gullstöng —
auk óþekkts magns af smygluðu silfri
og gulli og persónulegum munum
hinna auðugu kaupmanna, sem með
skipinu voru. Og ef einhver finndi nú
þennan mikla fjársjóð, þá væri hann
hans eign.
Mel Fisher, frægastur þeirra nú-
tímamanna, sem leita falinna fjár-
sjóða, var verkfræðingur að mennt og
hafði sérhæft sig í vatnsaflsfræði. Að
loknu námi fór hann að leggja stund
á köfun í tómstundum sínum, og
smásaman varð leit að fjársjóðum á
sjávarbotni aðaláhugamál hans.
Hann gerði margar árangurslausar
tilraunir til flársjóðsleitar víða í
Suður-Ameríku og Kúbu.
Árið 1962 hitti hann Kip Wagner,
foringja flokks leitarmanna, sem
högðu fundið flök spænskra herskipa
undan strönd Florída. Þessi skip
höfðu sokkið árið 1715, og Fisher
varð ákaflega hrifinn af frásögnum
Wagners. Hann eyddi ekki löngum
tíma í vangaveltur, heldur hóaði
saman nokkrum félögum sínum, sem
höfðu sama áhugamál, sagði upp
vinnunni, seldi hús sitt og fluttist til
Florída með konu og flögur börn.
Hann og félagar hans, sem allir unnu
kauplaust, byrjuðu þegar að kafa og
leita flársjóða.
Fisher var í ríkum mæli gæddur
þeim hæfileikum, sem þeir þurfa að
hafa, er taka upp slíka iðju. Hann var
alltaf bjartsýnn og vongóður, sann-
færður um að flársjóðurinn væri til og
efaðist ekki um að hann mundi
flnnast.
Flokkur Fishers notaði líka ýmis
tæki við leitina, sem ekki höfðu verið
notuð áður. Einn í hópnum, sem var
sérfræðingur í rafeindafræði, hafði
smíðað mjög merkilegt tæki til leitar
neðansjávar, en það gaf til kynna
með merki á pappírsræmu ef eitt-
hvað járnkyns var í nágrenninu.
Fisher fann upp annað tæki sjálfur.
Það var eins konar beygður hólkur,
sem festur var kringum skrúfu skips
við festar og beindi straumnum frá
henni niður að hafsbotninum. Þetta
varð til þess að sandur, sem safnast
hafði saman í margar aldir sópaðist
burt, og ef eitthvað hafði leynst,
kom það í ljós. Þessi tvö tæki ger-
breyttu aðstöðunni við leit að sokkn-
um flársjóðum, enda átti Fisher eftir
að finna mörg skipsflök og mikil
auðæfí.
Enda þótt þeir félagar köfuðu af
kappi leið næstum ár þar til leit
þeirra bar árangur. En 24. maí 1964