Úrval - 01.05.1976, Qupperneq 80

78
ÚRVAL
þeim lengur, gripu indíánarnir þann
ránsfeng, sem þeir gátu farið með, og
hurfu síðan á braut.
Innan fárra stunda tókst Crab-
tree að komast til Russells og sagði
hvernig komið var. Sendiboði var
sendur með tíðindin til Boones.
Þegar Daniel Boone hélt á vígvöll-
inn, hafði hann með sér dýrmætt
línlak. Það hafði Rebekka sent til
þess að sveipa um lík sonar síns, til
þess að verja það moldinni. Daniel
vafði lakinu um lík beggja drengj-
anna saman og lagði þá í eina gröf.
Síðan var gröfin fyllt og moldinni
rækilega þjappað. Loks voru þungir
steinar lagðir ofan á, til þess að
úlfarnir næðu ekki til líkanna.
Nú var Daniel einn um það að vilja
halda áfram. Hann hafði látið frá sér
og selt allt sem hann átti, lagði allt
undir þessa tilraun til að komast til
Kentucky og setjast þar að. Hinir
neituðu. Nautahjörðin var komin
tvist og bast og hugrekki fólksins
þorrið — það höfðu reynst skelfileg
mistök að reyna að komast til þessa
fjandsamlega lands. Svo leiðangurinn
endaði í raun og veru þarna á
morðstaðnum en hópurinn þokaðist
til baka.
Næsta vor hélt Daniel Boone einn
aftur til grafar Jamesar. Úlfarnir
höfðu þá grafið nokkuð ofan í
gröfina. Daniel gekk úr skugga um,
að þeir hefðu ekki náð til líkanna, og
fyllti svo gröfina vandlega upp að
nýju.
Ef til vill má kalla þessa hljóðu
sorgarstund söguna um vesturland-
nám Bandaríkjanna í hnotskurn.
Sömu myndina má sjá bak við
söguna um ómenntaða fólkið, sem
þandi út landamæri ríkisins með
samskonar þrautseigju og þegar rætur
fumnnar sprengja granítklöppina til
að finna sér rótfestu, bak við þá
blöndu blóðs og stjórnmála, sem
tengdi óbyggðirnar nýrri þjóð, má
alltaf greina einmana mann, klædd-
an fötum úr svartlituðu dádýra-
skinni, mann, sem situr við gröf elsta
sonar síns, drengs, sem var pyntaður
til dauða, þegar hann var að verða
fulltíða.
Það skall á stormur, og Daniel
leitaði sér skjóls meðal trjánna. Þegar
stormurinn var liðinn hjá, bjó hann
um sig. Ekki langt í burtu heyrði
hann skrjáfa í trjánum. Um sinn var
allt hljótt, en þegar hann heyrði
skrjáfið aftur, var það komið nær.
Hann hafði dvalið of lengi í skógun-
um til þess að þekkja ekki hvenær
indíánar væru að nálgast. En eins og
hann sagði síðar, var hann gripinn
svo áköfu þunglyndi — „versta
þunglyndiskastinu, sem ég hef feng-
ið” — að hann hreyfði sig ekki. um
stund. Kannski myndi hann láta lífið
á sama stað og sonur hans. En loks
var það sjálfsbjargarhvötin, sem ýtti
við honum. Meðan hann væri lífs,
gæti hann reynt aftur. Allt — meira
að segja Kentucky — var mögulegt.
Hann skreið þangað sem hesturinn
hans stóð, vatt sér á bak og hleypti út
í nóttina.