Úrval - 01.05.1976, Blaðsíða 84

82
URVAL
áttu eftir að standa í níu ár og verða
nærri milljón manna að falla.
Stríðið í Ameríku var að vísu háð
langt frá Yadkin — í Kanada og Efri-
Ohiodal — en engu að síður gekk
Daniel Boone í her North Carolina
sem ekill og þjónaði undir breskum
hershöfðingja^ Edward Braddock. Sá
var mikill í munninum og sagði að
það myndi ekki taka hann nema þrjá
eða fjóra daga að ná Duquesnevirki,
lyklinum að Efri-Ohiodal, á sitt vald.
En þannig fór, að árásin fór algerlega
út um þúfur, og Braddock féll.
En í her hans var maður að nafni
John Findley, einn þeirra fáu hvítu
manna, sem hafði komist á þá
ósnortnusléttu, sem kölluð var Ken-
tucky. Á löngum kvöldunum, eftir
að framsókn Braddocks var gersam-
lega stöðvuð, drógu sögur Findleys
ævinlega mikinn fjölda manna að
varðeldinum.
Irókarnir kölluðu landið Ken-ta-ke
— engjaland. Þar getur maður tekið
sér stöðu og beðið eftir veiðidýrun-
um, sagði Findlay. Þar voru ótrúlegar
hjarðir af dádýrum og vísundum^
gríðarleg auðæfi í feldum og skinn-
um, vara fyrir þann, sem vildi bera
sig eftir þeim.
Engin hlustaði af meiri ákefð en
Daniel Boone. Þessi mynd af paradís
veiðimannanna, fyrirheitið um ævin-
týrið á framandi slóðum, kynnti svo
undir ímyndarafli Daniels, að hálfri
öld síðar stóð honum ljóslifandi fyrir
hugskotsjónum, hve spenntur hann
hafði verið.
41 ágúst 1756 gekk Daniel að eiga
RebekkuBryan. Húnvar 17 ára, hann
tæplega 22 ára. Hjónaband þeirra
stóð í 56 ár, og á þeim tíma veittu
þau hvort öðru mikla hamingju en
stundum hið gagnstæða, því Re-
bekka var oft alein svo mánuðum
skipti, stundum árum saman, og vissi
aldrei hvort Daniel hennar var lífs
eða liðinn.
Stundum kom hann með ótrúleg
auðæfi af feldum og húðum. En
stundum kom hann allslaus, og hafði
þá kannski svo vikum skipti farið eftir
fjallgarði eða meðfram fljóti aðeins
til að vita hvar þetta endaði.
Stundum höfðu indíánar líka rænt
frá honum afrakstrinum, hestunum,
gildrunum og vopnunum. Og þetta
kostaði peninga: 20 dollara riffillinn
og góður hestur tvisvar sinnum það.
Honum blandaðist aldrei hugur um,
að hann myndi endurgreiða lánar-
drottnum sínum. Veiðin næsta vetur
myndi örugglega duga til þess.
En 1764 var ,,menningin” líka
komin til Yadkin. Minni háttar
menn virtust vera að komast til valda
þar, menn, sem komu með þræla,
ekki aðeins til að láta þá vinna á
ökrunum, heldur einnig til að selja
hverjir öðrum. Menn, sem kölluðu
það veiðar að fara með eldi um
landið. Þeir fóru saman í hóp, með
eldibrand í annarri hönd en byssu í
hinni, mynduðu hring um hálfan
annan kílómeter í þvermál. Síðan
þrengdu þeir hringinn. Þannig
hröktu þeir bráðina saman í hnapp.