Úrval - 01.05.1976, Síða 93

ÞJÖÐSAGAN DANIEL BOONE
91
úrslitum um gengi þeirra í bylting-
unni. Sjálfstæðisstríð var framandi
hugtak í þessum afskekktu búðum
landnemanna, hins vegar var hættan
af indíánunum síður en svo fram-
andi. Landnemarnir hefðu áreiðan-
lega tekið höndum saman við hvaða
stjórn, sem hefði heitið að verja þá
fyrir indíánum. En þessi möguleiki
hvarflað ekki að bretunum. Þess í
stað héldu þeir því til streytu að
vinna Kentucky með ofbeldi, og
tryggðu þannig staðfast fylgi land-
nemanna við hin nýstofnuðu Banda-
ríki Norðurameríku.
LAUN MANNRÆNINGJANNA.
Sunnudagurinn 14. júlí 1776 virt-
ist uppfylling á öllu því, sem fólkið
hafði komið til að finna í Kentucky
— heiður og kyrr himinn, mild og
vermandi sól, gróskan í fullum
blóma. Jemima Boone, hin 16 ára
gamla Betsey Callaway og yngri systir
hennar Fanny, voru að leika sér á
eintrjáningi á ánni rétt neðan við
Boonesborough. Jemima hafði skorið
sig í ilina og dró fótinn í vatninu, en
hinar stúlkurnar réru. Það leyndi sér
ekki, að þetta voru fegurðardrottn-
ingar í Boonesborugh. Betsey var
þegar trúlofuð, og þótt Jemima og
Fanny væru bara fjórtán ára, áttu þær
þegar sína alvöru biðla.
Alltí einu bar straumurinn þær að
hinum bakkanum. Og áður en
stúlkurnar gætu svo mikið sem risið
upp, ólgaði allt í kringum þær af
rökuðum kollum og máluðum and-
litum.
„Indíánar!” æpti Fanny.
Þrátt fyrir óp þeirra voru þær
dregnar í land, sparkandi og sprikl-
andi. Síðan voru þær dregnar upp í
hæðirnar.
Indíánarnir voru raunar ekki nema
fimm. Þeirra á meðal var Hangandi
magi, Cherokee höfðingi, og Svarti
fiskur, Shawnee höfðingi. Þrjár ung-
ar „squaws” yrðu þokkalegt herfang
að reka um þorp Shawnee indíán-
anna. Og þótt stúlkurnar þrjár grétu
af smán skar Hangandi magi neðan
af síðkjólunum þeirra um hné til þess
að þær yrðu frjálsari á fæti.
Daniel Boone hafði lagt sig um
eftirmiðdaginn. Þegar Rebekka vakti
hann með ríðindunum um tóma
eintrjáninginn, þaut hann niður að
ánni. Enginn var í vafa um, hvað
gerst hafði.
Það var svo sem nógu auðvelt að
finna slóð mannræningjanna, en nú
varekki nema um klukkustund eftir af
dagsbirtunni. Engu að síður hélt
Boone við nítjánda mann upp í
hæðirnar, og þeir komust átta kíló-
metra fyrir myrkur.
Slóðin var svo glögg, að leitar-
mennirnir töfðust ekki vitund. En
eftir fyrstu næturdvöl höfðu indíán-
arnir skipt liði og nú voru slóðirnar
fleiri en ein. Þótt hvítu mennirnir
fyndu loks þá réttu, misstu þeir nærri
klukkuríma í að útiloka hina mögu-
leikana.
Boone ákvað að haga ráði sínu