Úrval - 01.05.1976, Blaðsíða 94

92
öðru vísi. Hann var sannfærður um,
að indíánarnir ætluðu með herfang
sitt til Shawnee þorpanna meðfram
Sciotofljóti, og stakk upp á því að
yfirgefa slóðina og stefna beint
þangað. Sumir hinna, sem vissu rétt
nógu mikið um hátterni indíána til
að láta þá snúa á sig, létu í ljósi efa
sinn um að þeir gætu nokkurn tíma
bjargað stúlkunum, ef þeir fylgdu
ekki slóðinni. Boone svaraði því
þurrlega, að það hefðist ekkert upp
úr þvf að finna kaldar slóðir og
yfirgefna dvalarstaði. Það sem skipti
máli væri að stytta sér leið. Eftir svo
sem sólarhring, þegar indíánarnir
væru nær heimkynnum sínum, yrði
þeir minna varir um sig; leitarflokk-
urinn gæti þá fundið slóð þeirra að
nýju og það sem meira væri, hefðu þá
möguleika til að koma þeim á óvart.
Um þetta var ekki rætt frekar.
Mennirnir fóru hljótt og hratt norður
á bóginn. Þeir fóru oftar en einu
sinni yfir slóð indíánanna, sem þeir
þekktu af hælförum eftir skó Betsey
Callaways og fataslitrum. Þennan
dag komust þeir nærri flmmtfu
kílómetra.
Rétt fyrir dögun á þriðjudeginum
tóku þeirþráðinn upp að nýju. Boone
var í fararbroddi. Hann sagði, að
Lickingá skipti sér ekki langt f burtu
og bjóst við, að þeir fyndu þar hvar
indíánarnir hefðu farið yfir ána. Þeir
komu að ánni um klukkan tíu um
morguninn. Á bakkanum beint fyrir
framan þá voru ný för eftir mokkasfn-
ÚRVAL
ur. Nú skyldu þeir fylgja slóðinni,
sagði hann.
Rétt fyrir hádegi varð dálítill lækur
á leið þeirra, og þar hvarf slóðin. En
þegar þeir höfðu vaðið spöl ofan eftir
læknum, fundu þeir reykjarlykt, og
sáu síðan slóð liggja upp á norður-
bakkann. Boone gaf fyrirskipanir í
hvíslingum: Þeir áttu að skipta sér í
tvo hópa og nálgast indíánana afar
varlega. Enginn mátti skjóta á undan
honum, en þá átti Ifka að láta til
skarar skrfða og taka búðirnar.
Hvítu mennirnir skriðu jafn var-
lega og indíánarnir sjálfir upp á
bakkann. Daniel Boone og John
Floyd, bestu skytturnar, komu auga á
áningarstað indíánanna um þrjátfu
metra framundan og náum staðar.
Þeir sáu lfka stúlkurnar. Betsey sat
upp við tré, hinar tvær hvfldu með
höfuðin í kjöltu hennar. Indfánarnir
voru dreifðir, og einn þeirra var að
steikja vísundakjöt við bálið. Sá, sem
var á verði, var að kveikja sér f pfpu.
Á þeirri stundu skaut einhver of
fljótt, og hitti ekki. Indfánarnir fimm
sneru sér eins og kettir að föngunum,
en Boone og Floyd voru reiðubúnir
með rifflana. Um leið og þeir hleyptu
af og skothvellirnir bergmáluðu í
skóginum, steyptist varðmaðurinn,
sonur Svarta fiskjar, í eldinn. Ein-
hvern veginn tókst honum þó að rísa
á fætur og reika frá. Stríðsmaðurinn,
sem verið hafði að steikja, greip um
bringuna, og blóðið vall fram milli
fingra hans, en samt hljóp hann,
kengboginn, inn f skóginn.