Úrval - 01.05.1976, Síða 100

98
LJRVAL
miðjan daginn var kallað á Boone
niður til skurðvarðanna. „Hlust-
aðu,” hvíslaði einn þeirra. Boone
lagði eyrað að blautri jörðinni og
heyrði dauf moksturshljóð. Einhver
spurði, hversu nærri þeir myndu
vera, Boone sagðist ekki geta svarað
því. Hann sagði ekki það, sem lá í
augum uppi, að þeir væru snöggtum
nær heldur en hitt.
Þegar kom undir kvöld var orðið
svo dimmt, að indíánarnir hefðu
getað laumast óséðir allt að tíu
metrum frá virkinu. Þá jókst regnið.
Þeir, sem ekki stóðu á verði, gengu til
hvílu, blautir, hraktir og kvíðnir, án
minnstu vonar um að geta sofnað.
Varðmennirnir störðu út í sortann,
sáu lítið og heyrðu ekkert nema
dynjandi regnið.
Næsti dagur reis, bjartur og tær,
en einkennilega hljóður. Og varð-
mennirnir kölluðu hver á annan til að
staðfesta þá unaðslegu sjón, sem við
þeim blasti. Göng indíánanna höfðu
hrunið saman. Þeir gátu séð hvar
göngin höfðu legið frá ánni og allt að
20 metrum frá virkinu. Áin hafði
flætt inn í þau og þau höfðu fallið
saman á löngum svæðum, og þar var
nú ekkert nema leðjan.
Og indíánarnir voru farnir. Virkis-
búar höfðu misst tvo og fjórir höfðu
særst. Boone taldi, að óvinirnir
hefðu misst 37. Þetta var lengsta
umsátin í Kentucky, og tap indíán-
anna var mun meira en þeirra hvítu.
Virkið hélt enn velli. Það var
fáliðaður hópur, sem varið hafði
vestrið.
„OFFJÖLGUN”.
Nokkrum dögum eftir umsátina
var Daniel Boone kærður fyrir svik og
dreginn fyrir hérrétt í Virginíu.
Kærandinn var Richard Callaway,
ofursti, sem stjórnað hafði Boones-
borough í fjarveru Daniels. Boone
hafði svikið þá, sem voru að vinna
saltið, sagði hann, og var þar á ofan
hafður í hávegum hjá indíánum
meðan aðrir voru fangar þeirra. Ef
Callaway hefði ekki verið vel á verði,
sagði hann, hefði Daniel Boone
afhent allt hvíta fólkið ,,föður”
sínum, Svarta fiski.
Daniel andmælti ekki hinum ýmsu
ákæruliðum. Spurningin var bara
hvers vegna, sagði hann. Hann sagði
að um það hefði verið að velja að láta
taka saltgerðarmennina til fanga
ellegar drepa þá. Hefði hann lifað of
góðu lífi meðal indíánanna?
Kannski. En hann hafði flúið í tæka
tíð til að ,,vara Boonesborough við
árásinni og berjast með fólkinu.”
Meðan hann var á valdi óvinanna,
hafði hann borið kápuna á báðum
öxlum, en aðeins til að hjálpa fólki
sínu, og af engri annarri ástæðu.
Hefði sú ekki verið raunin, hefði
hann aldrei þurft að flýja frá
indíánunum, eða þótt hann hefði
snúið til vina sinna í Boonesborough
hefði hann ekki þurft að vera þat um
kyrrt til þess að „deila með þeim
þrautum og svefnlausum nóttum, og