Úrval - 01.05.1976, Blaðsíða 102

100
ÚRVAL
pappír og pennum var komin í
staðinn fyrir rifflaorrustuna, sem
hann hafði unnið í Kentucky.
Boone tapaði ekki öllu á einni
nóttu, en hann var ekki heilshugar í
baráttu sinni gegn lögfræðingum,
fógetum, plöggum og smáleturs-
greinum, sem jafnt og þétt kroppuðu
af honum eigurnar. Hann hafði
ekkert geðslag til að standa í
þvílíkum orrustum — að rengja orð
annarra, reyna að finna lagakróka,
sem hann ekki skildi. Né heldur
deildi hann nokkurn tíma við þá
menn, sem komu til að segja honum
að landið, sem hann hafði valið þeim
eða selt þeim, hefði þegar verið
annars eign. Hann seldi bara meira af
síun eigin landi og endurgreiddi
þeim.
Eftir því, sem málunum á hendur
honum fjölgaði, þeim mun meira
sótti hann huggun og frið til skógar-
kyrrðarinnar. En nú tók gigtin að hrjá
hann, og stundum svo illa, að
Rebekka varð að fara með honum og
bera fyrir hann riffilinn. Raunin var
sú, að Boone var ekki lengur
fyrirmaður í Kentucky. Nöfnin, sem
nú bar hæst, voru ekki nöfn þeirra,
sem mönnuðu virkið í Boones-
borough sællar minningar, heldur var
aðfluttur nýr aðall. Skrauthýsi voru
risin, það voru komnar götur í
borgunum, og þær voru fuilar af
kaupmönnum, lögfræðingum og
landapröngurum. Það vom þegar
200 manns í Louisville. Lexington var
að reisa háskóla. Og á þvílíkum
stöðum var starað á mann í fötum úr
dádýraskinni með leggingum.
Menningin var of mikið álag
á mannlega náttúru, að mati Daniels
Boone, og 1795 fluttu þau Rebekka
vestur á bóginn einu sinni enn, og
settust að á fjórum hekturum af
ónumdu landi, sem Daniel sonur
þeirra átti í Brushy Fork. í fjögur ár
bjuggu þau þar, og Daniel hélt
dauðahaldi í þá von, að Kentucky,
landið, sem hann hafði sett öllu ofan
og barist fyrir í nætti hálfa öld, gæti
enn fullnægt draumum hans. Svo
gerðist það vorið 1799, þegar nærri
öll hans landareign var gengin
honum úr greipum, að hann felldi
gula risaösp og tók að höggva sér
eintrjáning, sem átti að vera átján
metrar enda á milli. Hann var til þess
að flytja fjölskylduna og eigur hennar
til lands, sem á korti var kallað Efri
Lousiana, um 1500 kílómetra í
burtu. Þetta var árið sem George
Washington dó, og Daniel Boone, 65
ára að aldri, stefndi enn vestur að
hefja nýtt líf.
í Cincinnati hópaðist fólk norður
að ánni til þess að sjá þessa
þjóðsagnapersónu. Hann var spurð-
ur, hvers vegna hann hefði farið frá
Kentucky. Boone tókst alltaf best
upp, þegar hann hafði nógu stóran
hóp tilheyrenda, og hann svaraði því
nú til, að hann hefði fengið gest
heim til sín í Brushy Fork. Og þegar
gesturinn hefð sagt honum, að það
væru ekki nema 100 kílómetrar heim
til hans. ,,Þá tók ég ákvörðun,” sagði