Goðasteinn - 01.09.1970, Síða 31

sagt, að hann væri afburða góður ræðari. Um nokkurn tíma var
hann háseti á því nafnkunna skipi Pétursey, undir stjórn afburða
formannsins Guðmundar Ólafssonar, oftast andófsmaður. Hef ég
heyrt haft eftir þeim formanni, að aldrei hefði brugðizt orka né
kjarkur hjá Guðmundi í Kotey, þó óvænlega horfði, en það orð
fór af, að á Pétursey væri valinn maður í hverju rúmi.
„Blessuð Pétursey," sagði afi. „Þar var gott að vera innanborðs
með góðum iiðsmönnum. Þar var gæfa og guðsblessun, svo aldrei
henti slys né óhapp, og formaðurinn, honum fataðist ekki.“ Þetta
heyrði ég afa segja og. „Guði sé lof fyrir þær minningar," og
klökkva gætti í röddinni.
Nú er Pétursey vel geymd í Skógasafni, og sæti afa hygg ég
vera á fremri miðskipsþóttu. Líklega er ár hans ekki til, enda
skip og farviður endurnýjað smátt og smátt.
Guðmundur var starfsamur, og öll verk fóru honum vel úr
hendi. Melreiðinga bjó hann til marga og fallega. Hrosshár spann
hann á halasnældu, fínt og snurðulaust. Sofnhúsverkum var hann
þaulvanur og fórst vel. Honum var ekki lagið að fara með öxi
og hamar, en við sögun stórviða var hann liðtækur. Sláttumaður
góður en afburða röskur við þurrhey. Hann var trúrækinn og virti
af einlægni helgi hvíldardagsins og annarra hátíðisdaga. Húslestra
las hann sjálfur og lét þá ekki niður falla án orsaka. Bænavers
heyrði ég hann oft lesa lágum rómi, kvelds og morgna, fyrir og
eftir máltíðir og við heimanferð.
Alltaf var afi ánægður með kjör sín, enda þótt oft væri á bratta
að sækja og lofgjörð og þakklæti til guðs og manna voru honum
laus á tungu þá betur gekk.
Goðasteinn
29