Goðasteinn - 01.09.1970, Blaðsíða 67

dilkfélag sinn millivegg og báða stafna. Réttirnar hafa verið og
eru hinar prýðilegustu að allri gerð. Þær eru vel í sveit settar að
því leyti sem dreifingu fjárins viðkemur, til mikilli þæginda, eink-
um fyrir Skeiðamenn. Nokkuð bar á sandfoki fyrstu árin. Varð
oft að rnoka allmiklum sandi út úr dilkum og frá veggjum, en
cftir að ráðizt var í að hefta sandfokið hjá Reykjum, er sú hætta
úr sögunni. Sandurinn hjá Reykjum var orðinn allægilegur. Heyrði
ég rnenn tala um, að liti út fyrir, að sandgári færi niður Skeið á
næstu áratugum. Hann var kominn að rótum Húsatóttaholts og
óx ásmegin óðfluga. Menn sáu engin ráð til að hefta þetta, fyrr
en Gunnlaugur Kristmundsson kom á vettvang. Nú er ólíkt um
að litast, allt uppgróið í og við réttirnar, og þar scm áður var
svartur sandur, er nú allt vafið í gróðri, kafloðin slægja.
Réttadagurinn
Mikið htakkaði ég til að draga í réttununr, en það reyndist ekki
svo auðvelt sem ég hafði. haldið. í öllum þessurn fjárgrúa bar ekki
mikið á svo sem 200 kindum. Svo sást illa til fyrir mannfjölda og
lítið hægt að hreyfa sig úr stað vegna þrengsla. Markið, scm ég
hafði í huga að sjá, var hálftaf aftan hægra og hálftaf aftan
vinstra. Glöggt og fallegt fjármark. Dregur það ekkert úr, að
kindin sýni svipbrigði sín með hreyfingum eyranna, og kollóttar
skepnur tapa engum svip, sem þær gera, ef eyrun eru lækkuð
mcð markinu, eins og gert er með mörgum yfirmörkum. Full-
orðnu kindurnar þekkjum við strax álengdar, þurfum ekki að
skoða markið. Þegar kom fram um hádegi, var gaman að ganga
um dilkina og skoða, hvað í hann var komið og hvernig kind-
urnar litu út. Þá var líka mál að fá sér bita og kaffisopa inní
tjaldi, en þau tæki, er til þurfti, voru í dilkhorni hvers dilk-
félags.
Mikill fjöldi fólks kom venjulega í réttirnar. Ef veðurútlit var
gott að morgni, fóru allir, sem gátu, ekki einasta af Skeiðum,
heldur líka úr Hreppum og Flóa. Margir tóku öll bandvön
hross, allt niður í tvævetur tryppi, sem þá þegar voru bandvön
og gátu vel borið ungling. Vissi ég, að það urðu bæði duglegir
Godastehm
65