Goðasteinn - 01.09.1970, Blaðsíða 54

Sá ég þig síðast sjúkan á beði,
horfinn var hyr úr augum.
En innra með þér bjó æðri gleði,
til upphæða renndir sjónbaugum.
Sá ég þig, bróðir, sjónum hverfa
bak við tjaldið bláa.
Vona þó sömu arfleifð erfa
uppi í heiðinu háa.
Berðu kveðju kærum föður
og mætri okkar móður.
Segðu, að ég þrái þau að sjá,
þá úti er lífsins óður.
Leiðrétting
Björn frá Rauðnefsstöðum skrifar Goðasteini 16. ágúst 1970: „Um
fjallferðargrein mína í síðasta hefti er það að segja, að flest er þar
rétt, nema ein afleit prentvilla: „Eg fór fyrir norðan Ofanhöfða"
á að vera Ófœruhöfða. Þetta nafn er dregið af því, að sunnan í
þessu fjalli, sem ekki er mjög langt, er margra mannhæða hár
hamar með öllu ókleifur og kallað Ófæra. Þessi höfði er vestan
við Hvanngil að norðanverðu, en Hvanngil er í rauninni dalur,
nema nyrzt er stutt en djúpt hamragil, og má vera, að þar hafi
verið eða sé alltaf hvönn. Austan við þennan dal eru Hvanngils-
hnausar, mjög háir og tindóttir, en sunnan við Hvanngil er kvísl,
sem sumir nútímamenn kalla Emstruá, en það er algjör vitleysa,
því hún heitir Hnausakvísl en upphaflega Kaldaklofskvísl. Ófæru-
höfði er alveg gróðurlaus að austan, aðeins skriður neðan við
ókleifa hamra. Vestanmcgin eru aðallega mosatungur upp að
hamrabeltum, einnig ófærum. Verður ekki komizt upp á höfðann
nema á einum stað að norðan.“
52
Goðastelnn