Goðasteinn - 01.09.1970, Side 39

mcð fjárhópinn heimleiðis. Milli Hala og Sléttaleitis var húsið,
sem sauðirnir mínir voru við á vetrum, stutt frá veginum uppi í
brekkunni. Þegar kom móts við húsið, voru pésarnir fljótir að
taka strikið af veginum upp að húsinu. Við létum þá ráða og
lofuðum öllum hópnum á eftir þeim. Við húsið lá allt féð yfir
nóttina.
Meðan öll vötn voru óbrúuð í Austur-Skaftafellssýslu, var oft
erfitt með fjárrekstra á slátrunarstað, Höfn í Hornafirði; mörg
vatnsföll á þessari leið og vatnsmikil, sem Suðursveitungar þurftu
að sækja yfir með fé sitt. Oft voru haustin rigningasöm, sem
leiddi til mikils vatnavaxtar og þá meiri erfiðleika að koma fé
yfir þau.
Sauðurinn, sem ég hef minnzt á, hét Brekkuhvítur. Haustið,
sem hann var rekinn til slátrunar (þá sex vetra) ásamt fleira fé,
var óvenju rigningasamt, svo varla kom þurr dagur. Voru því öll
vötn í fullum vexti, þegar farið var með féð til slátrunar. Það
var Brekkuhvítur, sem bjargaði rekstrinum yfir vötnin að þessu
sinni. Hann þræddi yfir, þar scm grynnst var eða setti sig í
strenginn, þar sem mjóst var, á bullandi sund. En áfram komst
hópurinn með góðu móti með hans forystu. Þegar á Höfn kom,
ráðgerðum við ferðafélagar að sleppa Brekkuhvít, hann myndi
skila sér heim, gott myndi að eiga hann til forystu næsta haust.
Af þessu varð þó ekki. Fallið af honum vigtaði 32 kg, sem þótti
gott sauðarfall í þá tíð. Næsta haust var það bróðir Brekkuhvíts,
sem hafði forystuna fyrir fjárhópnum, þegar rekið var til slátr-
unar, og reyndist hið bezta, þá fimm vetra.
Þá hef ég í stuttu máli lokið við að segja frá mæðgunum
þremur. Eg hef rifjað þessa frásögn upp mér til dægrastyttingar,
af því mér eru þessar kindur svo minnisstæðar frá æskuárum.
Goðasteinn
37