Úrval - 01.02.1978, Qupperneq 25

FERDIN Á FELUTIND
23
gott veður, leikni og sjálfstraust
þeirra sló ekki striki yfir að enginn
tveggja manna leiðangur hafði
nokkru sinni klifið 8000 feta fjall
með þessari aðferð fyrr. Þeir höfðu
enga reynslu til að byggja á þar,
hvenær sem var gátu þeir mætt hinu
óvænta.
Skyndilega versnaði veðrið, frost-
þoka og snjókoma luktist'um þá í
þessum tindótta heimi, sem þeir sáu
rétt aðeins við og við. Eftirvænt-
ingarfullir dagar liðu meðan þeir
héldu kynnisferðunum áfram og
biðu þess að mistrinu létti, þeir tóku
upp dótið sitt og pökkuðu saman.
Fullir bjartsýni tóku þeir með sér
einn ísnagla til að reka í hábrún
tindsins sem merki þess hvert þeir
hefðu komist. Svo var það aðfarar-
nótt 7. ágúst að Felutindur kom fram
úr þokunni, skuggamynd hans bar
við stjörnubjartan himinn. Áður en
dagur rann voru þeir komnir af stað.
„Okkur leið eins og stríðþöndum
bogum,” skrifaði Messner síðar.
I fyrstu skímunni voru þeir að
klifra upp jökulinn að norðvestur-
hliðinni. Þeir héldu sig í skugganum
vegna þess að sólargeislarnir opnuðu
sprungur og losuðu um snjóhengjur
svo snjóskriður hristu fjallshlíðina.
Snemma um kvöldið slógu þeir upp
búðum, í 19.500 feta hæð. Þeir
hefðu getað haldið áfram, en
Habeler hafði skyndilega fengið
ákafan höfuðverk svo hann átti erfltt
með að sjá. Það var ekki í fyrsta skipti
sem þetta kom fyrir hann þegar hann
var í mikilli hæð. Verstu kvalirnar
hurfu venjulega innan þriggja eða
fjögurra stunda. hann hafði aldrei
klifrað upp fyrir 22.000 fet og
Messner hafði áhyggjur af því hvernig
hann myndi verða í súrefnisleysinu
fyrir ofan dauðalínuna.
Á meðan Habeler lá inni í tjaldinu
og reyndi að bera sig vel bræddi
Messner snjó í te. Eftir að hafa snætt
bóndabrauð og heita súpu, reyndu
þeir að sofna. Um nóttina hrökk
Habeler upp af svefnmókinu og
fann að höfuðverkurinn var farinn.
Næsta dag rann sú stund upp að
annað hvort yrðu þeir að hrökkva eða
stökkva. Þar til þeir í alvöru snéru sér
að brattri norðvesturhliðinni gætu
þeir komist aftur niður til búðanna.
En eftir það voru þeir á valdi fjallsins.
Veðrabreyting, jafnvel smáóhapp á
þessum fótfestulausa fjallavegg, gæti
orðið þeirra hinsti dómur. Þeir stóðu
kyrrir andartak og gerðu sér grein
fyrir að þeir voru að fara yflr nokkurs-
konar landamæri. Svo lögðu þeir á
brattann.
ÞEIR SKIPTUST á um að hafa
forystu — 25 skref og svo hvíld til að
blása mæðinni, 250 skref og forystu-
skipti. Sá sem á undan var réði
ferðinni upp, fann klettastall eða
sprungu sem gat fært þá fram á við.
Hann gat mjakað sér til hliðanna ef
hann lenti í kreppu, en það var
hættulegt, því þeir höfðu engan tíma
til að taka á sig króka á leiðinni upp.
Hvorugur bar brigður á ákvarðanir