Úrval - 01.02.1978, Qupperneq 26

24
URVAL
hins. Svo algjört var gagnkvæmt
traust þeirra, að einu orðin, sem sögð
voru innihéldu fullvissu um, að allt
gengi vel.
Þeir færðust stöðugt áfram, með
taktföstum hreyfingum, nokkurspöl-
ur var á milli þeirra og þeir voru
óbundnir, annar fylgdi nákvæmlega í
fótspor hins. Andlitin þétt upp við
fjallsvegginn og eins og Messner
sagði, heyrðu þeir „suðið” í fjallinu.
Eftir því sem sólin færðist hærra á
loftið fór ís og grjót að hrynja, leiðin
varð brattari, loftið þynntist og þeir
áttu erfiðara með andardrátt. En þeir
héldu áfram, hugsuðu ekki lengra
fram í tímann en næstu 25 skref —
tvær hversdagslegar, einmanalegar
mannverur á gríðarstóru fjalli.
Seint um eftirmiðdaginn, þegai
þeir höfðu klifrast upp brattann í átta
stundir, komu þeir að svörtum kletti
sem slútti fram yfir sig. Þarna virtust
þeir strandaðir. En þeir urðu að finna
leið, þeir gátu ekki komist sömu leið
niður undir myrkur. Ekki gátu þeir
heldur hangið á klettastalli frostkalda
nóttina. Messner, sem var foringinn
þá stundina, fikraði sig að íssprungu
sem hafði myndast í mjúku berglagi
klettsins, sem gnæfði yfir höfðum
þeirra. Hún var mjó, og brattari en
nokkuð annað sem þeir höfðu þegar
að baki, en þetta var leið.
Með því að fara úr vettlingunum
og teygja sig eins langt og hann þorði
fann Messner glufu, náði taki x
henni, og tosaði sig upp. Þumlung
eftir þumlung mjakaðist hann áfram,
hann þreifaði fyrir sér og fingur-
gómarnir námu hverja smá sprungu
og steinnibbu. Við þetta urðu
flngurnir svo dofnir af kulda og hann
varð tilfinngalaus, hann var kominn
vel á veg í þessari þröngu sprungu,
þar sem gaddarnir á stígvélunum
hans höfðu hjálpað mikið til við að
pota honum áfram. Habeler var rétt á
hælum hans. Tveim stundum síðar
voru þeir komnir fram hjá þessari
hindrun. Habeler tók nú forystuna.
Næstum því uppgefnir urðu þeir að
svara þessari spurningu: Hvert á nú
að halda? Habeler klifraðist upp á
stóran snjóskafl, svo færðist geislandi
bros yfir grátt, þreytulegt andlitið,
hann hafði fundið stað, náttstað nr.
2. Rétt þar fyrir faman var klettasylla
þar sem hægt var að koma fyrir tjaldi,
setjast, jafnvel leggjast — hæðin var
23.300 fet.
Langa stund lágu þeir með
bakpokana undir höfðinu, hreyfðu
sig ekki og sögðu ekkert. Nú fyrst
eftir tíu stundir, þurftu þeir ekki að
reyna á sig við að halda jafnvæginu
eða leita að næstu handfestu, og
léttirinn var munaðarfullur, þegar
þreytan leið úr þreyttum skrokkun-
um. Að Iokum neyddu þeir sig til að
tjalda og kveikja á litla gasofninum.
Myrkrið datt á, létt snjókorn flöktu
og hröktust í sterkum storminum
sem nauðaði á tjaldinu. Fjallgöngu-
mennirnir tveir, aleinir á hátindi
heimsins, drukku te og töluðu. Þeir
vissu að allt var komið undir því
hvort þeir hefðu næga orku eftir