Úrval - 01.02.1978, Blaðsíða 33

VOÐASKOT!
31
veginn að fá taugaáfall, þar sem
hún var í hópi skyldmenna okkar.
Svo stóð forseti kviðdómsins upp og
tók sér stöðu gegnt mér. Það var eins
og veröldin stöðvaðist, þegar hann
tók til máls: ,,Við teljum hinn
ákærða ekki sekan,” sagði hann.
Fókið varpaði öndinni og hvíslaði
hátt. Móðir mín grét og einhver
opnaði dyrnar að stúkunni. Ég riðaði
út úr henni eins og í leiðslu. Svo
gerði ég það sem mig hafði langað til
að gera daginn sem lögreglan flutti
mig heim eftir slysið: Ég hljóp til
mömmu, féll í faðm hennar og
grét.
TVEIM ÁRUM SEINNA fór ég að
heiman og þegar fram liðu tímar
festist ég í góðu starfi og eignaðist
fjölskyldu. Ég minntist aldrei á
slysið, nema hvað ég sagði konu
minni frá því. Þar kom, að ég fékk
mér riffíl og hélt til veiða á ný.
Hvers vegna? Ég veit það eiginlega
ekki. Eitthvað djúpt í mér hvatti mig
til þess, að hasla mér á ný völl á þessu
sviði lífsins, jafnvel þótt raunveru-
legur beygur minn við veiðarnar
drægju nokkuð úr ánægjunni.
Síðan hef ég farið í margar veiði-
ferðir, en ég veit ekki til að nokkur
félaga minni viti um sorgarsöguna frá
1960. Sumir þeirra kunna að hafa
velt því fyrir sér hvers vegna ég var oft
með riffilinn óhlaðinn, eða hvers
vegna ég reyndi venjulega að veiða
einn. Ég vildi ekki að neinn væri
nálægt mér þegar dádýr kæmi í
sjónmál og gengi út úr því aftur,
meðan ég skylfi og svitnaði og reyndi
að fá máttvana flngur til að kreppast
um gikkinn.
Þessi frásögn hefur átt ófáar
ferðirnar milli ritvélarinnar og skúff-
unnar síðan ég reyndi fyrst að setja
hana í pappír árið 1963. Nú eftir 14
ár, segi ég frá slysinu aðeins í þeirri
von að með því geti ég komið í veg
fyrir sambærileg atvik, ef til vill
meira að segja bjargað lífi.
Hvað son minn snertir segi ég
honum að halda til veiða ef honum
sýnist. Ég segi honum að þrátt fyrir
alla gagnrýni séu veiðar heiðvirð og
heilsusamleg tómstundaiðja, ef þær
séu aldrei notaðar einfaldlega tii þess
að fullnægja sjálfselsku sinni. Ég ætla
líka að kenna honum að vera ekki of
fljótur að taka í gikkinn. Ekki bara af
því að það er augljóslega hættulegt,
heldur vegna þess að sannur
veiðimaður ber virðingur fyrir öllum
lifandi verum og tekur ekki líf í
hugsunarleysi. ★
Hluti hverrar lækningar er að viðkomandi sjúklingur vilji láta
læknast.
Seneca.