Úrval - 01.02.1978, Qupperneq 76

74
ÚRVAL
honum voru og vitnuðu um
atburðinn, gengu undir yfirheyrslu
með lygamæli. Fimm stóðust prófið,
úrskurðurinn um þann sjötta féll á þá
leið, að ekki væri hægt að fullyrða
um árangur hans, af eða á. Þremur
mánuðum seinna gekk Walton undir
lygamælispróf og stóðst.
í augum margra furðufræðinga
voru þessi þrjú mál „pottþétt.”
„Sönnunargögnin eru jafn gild og
hver önnur sönnunargögn, sem talin
eru afgerandi í bandarískum glæpa-
réttarhöldum,” sagði Harder. ,,Þau
em hafin yfir allan skynsamlegan
vafa”. Og þau hefðu ef til vill verið
tekin fullgild, ef ekki hefði komið til
Philip Klass, ritstjóri Aviation Week
& Space Technology, en hann er
óþreytandi þegar það er annars vegar
að finna eðlilegar skýringar á því
yfirnáttúrlega. Hann hafði þetta um
málin að segja:
Fyrsta mál: Hann varð fljótlega
sannfærður um, að sá glóandi hlutur,
sem þyrluáhöfnin sá, hafi verið ,,eld-
hnöttur,” hluti af loftsteinahríð frá
Orion, sem einmitt gekk yfír á
þessum tíma árs og þessum sólar-
hrings. Hann efast um, að hluturinn
hafi yfirleitt komið nærri þyrlunni,
það er frægt hve erfitt er að meta rétt
fjarlægð til vígahnattar af þessu tagi.
(1969 héldu flugmenn á flugvél frá
American Airlines að þeir væm á
árekstursstefnu við loftstein, sem í
rauninni fór fram hjá þeim 200
kílómetmm norðar.) Sú hugmynd,
að hluturinn væri úr „gráum
málmi” var líklega ímyndun. Fólk í
Indiana og Tennessee sem horfði á
logandi hluta af sovésku Zond-4 eld-
fluginni koma aftur inn í andrúms-
loftið nótt eina 1968, segir Klass,
sagðist líka hafa séð „vindillaga
málmhluti með upplýsmm glugg-
um,” sem átti ekki við rök að
styðjást.
Það sem áhöfnin í rauninni sá, að
áliti Klass, var endurspeglun af
loftsteininum og logandi skotti hans,
sem vegna ofbirmnnar hvarf ekki
strax af sjónhimnum mannanna.
Honum þótti ekki kyn þótt græn
birta væri í flugstjórnarklefa þyrl-
unnar: Plastkúffullinn á henni var
grænn. Ástæðan til þess að tal-
stöðvarsamband náðist ekki við
Akron var sú, að þeir vom komnir svo
lágt, að þeir vom komnir niður fyrir
talstöðvarsviðið, að það náðist ekki
við Mansfleld var sennilega sú, að
loftseytamaðurinn var x of miklu
uppnámi til að geta skipt á rétta
bylgjulengd.
Hvað það snerti að þyrlan hefði
„sogast upp” af einhverju óþekkm
afli hefur Klass þessa skýringu: Miðað
við uppmnalega flughæð og hve
hratt þyrlan var lækkuð, gátu ekki
liðið nema 30 sekúndur þar til hún
skylli á jörðinni. Hann telur, að
reyndur flugmaðurinn hafi skynjað
þá hætm og ósjálfrátt stýrt þyrlunni
upp, án þess að hann minntist þess á
eftir að hafa gert nokkuð til þess.
Coyne og fúrðufræðingarnir blása
á skýringu Klass. þeir benda á, að