Úrval - 01.02.1978, Síða 102

100
Svo nú hófst hið raunverulega
harðrétti.
Enginn Berlínarbúi gleymir
nokkru sinni þessum erfiðu mánuð-
um. Frau Helene Guhse, í rannsókn-
ardeild Ernst Reuters, reyndi kvöld
eitt að búa til heitan drykk úr
krækiberjum, sem hún átti á flösku,
en berin höfðu gerjast og þegar hún
opnaði flöskuna sprautaðist svartur
lögurinn upp um allt. Sumt af
honum fraus þegar í stað á
veggjum íbúðarinnar. Gamanleikar-
inn Walter Gross, sem lék í leikhúsi á
Kurfúrstendamm, komst að því að
leiksviðið var eins og skautasvell, því
pípa hafði sprungið í leikhúsinu.
Gross og félagar hans létu það ekki á
sig fá, heldur bundu rýjur um skó
sína og héldu áfram að skemmta
óhorfendum, sem sátu dúðaðir undir
teppum í salnum. ,,Þeir klöppuðu
eins og vitlausir menn,” sagði Gross
þurrlega á eftir. ,,Þeir voru að reyna
að halda á sér hita.”
Mjög gekk á skógana umhverfis
Berlín, og sumir rifu upp parket-
gólfín, sem eitt sinn voru stolt
þeirra, til þess að eiga eitthvað í
eldinn, eða bmtu niður fábreytt
húsgögnin, eitt eftir annað. Corn-
elia Herstatt, blaðamður, brenndi öll
sín gömlu ástarbréf. , ,En öll ástríðan
í þeim dugði ekki til að baka kartöfl-
ur,” sagði hún á eftir.
Þeir sem gátu komið því við, unnu
verk sín í bólinu, fúllklæddir. Þar
sem ekki var hægt að hita upp
skólana var skólaskylda felld niður,
ÚRVðl
mörg börn höfðust við svo mánuðum
skipti fúllklædd undir sæng.
Að morgni 13. nóvember vaknaði
Chavasse ofursti með rykk. Klukkan
var sex. Hann fann á sér að eitthvað
var að. Hann lá kyrr um stund og
velti því fyrir sér, hvað hefði vakið
hann svona óþyrmilega. Allt í einu
rann það upp fyrir honum. Hann
heyrði ekkert nema þögn.
Hann flýtti sér út að glugga og
kippti tjaldinu frá. Hann sá ekkert
frá sér. Kunnugleg gatan úti fyrir var
ósýnileg. Yfír öllu grúfði hvítur
þokubakki. Loftbrúin var svo til
óvirk. Þennan dag brutust aðeins 33
flugvélar gegnum þokuna til Berlín-
ar.
,,Ef skýin eru undir 500 feta
hæð,” sagði Tunner við Chavasse,
,,læt ég vélarnar koma með fímm
mínútan millibili. Ef þau fara niður
fyrir 250 fet, sitja vélarnar í flugtaks-
stöðu.” En sumir voru svo harðir í
því að halda loftflutningunum
gangandi, að þeir skeyttu ekkert um
dimmviðrið. í Rheim-Main fengu
Edward Weber, fluglautínant, og
áhöfn hans fréttirnar á sígildan
hermáta: ,,Gott og vel piltar, þið
hafíð boðið ykkurfram sem sjálfboða-
liða til að fljúga í engu skyggni.”
Weber varð að þreifa sig út að
flugvélinni og fínna hvítu línuna,
sem átti að vera undir henni miðri og
fíkra sig eftir henni í flugtaksstöðu.
Þegar hraðamælirinn sýndi 160 km
hraða lyfti hann vélinni inn í
þokubakkann og flaug eingöngu á