Úrval - 01.02.1978, Side 104

102
ÚRVAL
tæpa tvo metra frá nefinu á risaflug-
vélinni C-74.
30. nóvember fóru loftflutning-
arnir í lágmark. Þann dag komu
aðeins tíu flugvélar til Berlínar.
Gatow, Tempelhof og nýi flugvöll-
urinn í Tegel, sem Berlínarbúar
höfðu fullgert tveim mánuðum á
undan áætlun, lágu hljóðir undir
þykku þokuteppi.
Matarbirgðirnar voru að eyðast.
Annar bandamaður, „Sultur hers-
höfðingi,” hafði slegist í lið með
kommúnistum.
Um miðjan október hafði skömmt-
unin í Vesturberlín verið skorin niður
1 algert „tæknilegt” lágmark: Eina
únsu (28,35 gr) af feitmeti á dag,
tvær unsur af eggjadufti eða jafngildi
þess, þrjár únsur af þurrkuðum
kartölfum eða hveiti, tvær únsur af
kornmeti, eina únsu af sykri, 17,5
únsur (tæplega 0,5 kg) af brauði á
mann. En nú, þegar flutningarnir
gengu svona illa, gekk allt til
þurrðar. Marga daga gátu kaup-
mennirnir ekki einu sinni veitt
stöðugum viðskiptavinum skammt-
inn sinn.
í útborgunum Steglitz, Dahlem og
Lichterfelde var Rudolf Harder,
slökkviliðsstj óri, kallaður til fjöl-
margra staða, þar sem aldraðir og
vinasnauðir höfðu farist úr hungri og
kulda. Og þeir, sem lifðu, uppgötv-
uðu margir að viðbrögð þeirra voru
orðin harla sljó. Bókhaldara rak í
stans yfir einföldum talnaröðum.
Skólabörn, sem sóttu skóla þótt það
væri ekki skylda, gátu ekki lagt
einföldustu atriði á minnið, iðulega
héngu þau bara fram á borðin,
hálfsofandi eða í hálfgerðum hung-
urdvala.
Andstyggilegar mataruppskriftir
gengu manna á milli. Eldhúsdálkar
blaðanna gáfu uppskriftir af gagns-
lausri magafylli svo sem svartabrauði,
sem látið hafði verið belgjast út af
vatni, kryddað og steikt án fitu.
HertaPizold, húsmóðir, notaði korn
sem hún hafði tínt upp af hveitiakri,
eftir að hann hafði verið hirtur. Þetta
korn malaði hún í kaffikvörn og bjó
til næringarríkan graut, sem hún gaf
fólki sínu í morgunmat sem undir-
stöðu. Herta Jungtow, eiginkona
verkfræðings hjá Siemens, bjó til
pönnukökudeig úr hökkuðu kart-
öfluhýði, hveiti og eggjadufti — og
bakaði svo kökurnar upp úr vélaolíu,
sem maður hennar kom með heim úr
vinnunni. Þegar Karl Jungtow var
spurður, hvort þetta væri góður
matur, svaraði hann: ,,Nei, herfileg-
ur, — en hann fyllir.”
En þrátt fyrir þessar þrengingar,
vöruðust flestir Vesturberlínarbúar
tálsnörur kommúnista. Þegar í ágúst
höfðu sovétmenn tilkynnt að sérhver
íbúi vesturhlutans gæti fengið
skammtinn sinn í Ausmrberlín, þar
sem sagt var að matarbirgðir væru
óþrjótandi. Aðeins 19 þúsund manns
skráðu sig til að þiggja þetta kostaboð
þegar í upphafi, og þegar verst lét,
þáðu aðeins 85 þúsund af 2.500.000
íbúum Vestur-Berlínar þetta boð :