Úrval - 01.02.1978, Side 110

108
ÚRVAL
stöðugum þönum frá Wiesbaden til
Tegel og Gatow og ekki dró það úr
honum kjarkinn að fá skeyti frá Clay:
,,Ég veit ekki hvað þú ert að reyna að
gera, en haltu því áfram.”
Það var kominn dögun þegar
Tunner kom til aðalstöðva sinna í
Wiesbaden á ný. Það voru enn sjö
stundir þar til hann fékk að vita loka-
tölurnar: Flugvélar vesturveldanna
höfðu flutt 12.941 tonn til Berlínar í
1398 flugferðum. En þótt þetta hafði
verið erfiður dagur, hafði þó eitt
sannast: Flutningastöðvun rússa
hafði brugðist gersamlega.
Tvenns konar hetjur.
Rudolf-Gunther Wagner, þulur
hjá RIAS — útvarpi hins bandaríska
hluta Berlínar — hafði aldrei haft
þvílíkan áheyrendaskara. Kurfurst-
endamm var svört af fólki svo langt
sem augað eygði, og allir reyndu að
hnappast að tækjabíl útvarpsins, þar
sem Wagner sat inni. Það var beðið
eftir því að hann læsi fréttirnar, rétt
eins og fólk hafði alltaf beðið síðan
rússar lokuðu iandleiðunum til
Berlínar, en þótt hann héldi á vélrit-
aðri fréttatilkynningunni í hendinni,
var einhvern veginn ekki auðvelt að
koma sér að því að lesa þá mikil-
vægustu frétt, sem hann hafði fengið
í hendur. Það var hik í rödd hans,
þegar hann byrjaði:
„Samkomulag hefur náðst milli
vesturveldanna þriggja og Sovétríkj-
anna um að aflétta flutningabanninu
af Berlín og að halda fund í utanríkis-
ráðherranefndinni. Öllum ferða-
hömlum, flutningabönnum og versl-
unarhöftum verður aflétt gagnkvæm't
12. maí....”
Á eftir efaðist Wagner um að
hópurinn hefði heyrt meira. Allt í
einu var eins og öll borgin hefði
gengið af göflunum.
,,Hurra! Wir leben noch! Hurra!
Wir sind nicht verhungert!” (Við
emm enn á lífi! Við höfum ekki svelt
til bana!).
Nákvæmlega eina mínúm eftir
miðnætti aðfaranótt 12. maí fjar-
lægðu rússar hindranir af hraðbraut-
um vesmt um og fyrstu lestirnar af
breskum vömbílum með vömr til
borgarinnar streymdu í gegn.
Þetta var tíminn til að gera alla þá
hluti sem svo lengi hafði verið
bannað eða ekki hægt. I útborgunum
Dahelm, Steglitz og Wedding
þyrpmst heilu fjölskyldurnar her-
bergi úr herbergi eins og börn og
kveiktu og slökkm rafmagnsljósin,
bara sér til ánægju. Aðrir fóm
hátíðlega í fínu fötin og óku að hrað-
brautinni og dönsuðu þar á gang-
stétmnum í skininu frá bílljósunum.
Allt í einu var allt fullt af meiri mat
en fólkið hafði dreymt um. Einn
flugmannanna úr loftbrúnni, Everett
Whearty, sem hafði komið til borgar-
innar í fríi, fannst nú loksins að allt
erfxðið hefði ekki verið fyrir gíg. Það
þurfti ekki annað en sjá litlu börnin
sjúga appelsínur svo safinn lak niður
hökur þeirra, til að sannfærast um
það.