Úrval - 15.12.1980, Qupperneq 13

11
86 ÁRA JÚDÓMEISTARI
kominn er á eða yfír miðjan aldur eigi
að keppa að því að verða
júdómeistari,” segir hún. ,,En hvers
vegna ætti maður að eyða ævinni við
að staulast milli stóls og sófa, þótt
maður sé sjötugur eða áttræður?”
Madame Liberman bætir svo
„kraftaverkalyfi” á listann — og
segir að hin undursamlegu áhrif þess
séu allt of lítið viðurkennd — en það
er að syngja. „Syngið,” segir hún,
,,og þið sjáið allt 1 öðru og betra
ljósi.”
Þar sem hún hittir bókstaflega
aldrei lækni, bað ég hana að fara fyrir
mig í nákvæma læknisskoðun. Paul
Watenberg læknir kvað upp
athyglisverðan úrskurð: ,,Eg fínn
ekki merki um minnstu llkamlega
vanheiisu, og allt ástand hennar er
verulega mikiu betra en fiestra
sjúklinga minna, sem eru undir
sextugu. Ef allir þeir, sem eru t
spjaldskránni minni, lifðu eins og
madame Liberman, yrði ég brátt
atvinnulaus.”
jeanne Liberman varð ekkja fyrir
ellefu árum, og nýlega var hennar
beðið. Hún sagði ekki nei, en bað um
umhugsunarfrest. ,,Hjónaband er
alvarlegt mál,” segir hún. ,,Og ég
heftímannfyrirmér.” ★
Þegar ég vaknaði um morguninn, vissi ég að þetta yrði einn af
þessum slæmu dögum. Ég missti pönnu með eggjum á gólfið, reif
kjólinn minn á nagla í dyrunum og þurfti sífellt að stilla til friðar
milli dætranna allan morguninn. Ég þakkaði guði í hljóði að þær
skyldu enn fá sér blund eftir hádegið svo ég gæti aðeins hvílt mig
líka. En þá varð önnur lasin og gubbaði ailt út í kringum sig í staðinn
fyrir að sofa, svo þar fór það. ,
Þegar maðurinn minn kom úr vinnunni, flýtti ég mér að borða
kvöldmatinn og sagðist verða að komast aðeins burtu. Uppþvottur-
inn gæti beðið þangað til ég kæmi aftur. Ég fór að heimsækja systur
mína, en þar tók ekki betra við. Hennar dagur hafði verið af sama
tagi. En við spjölluðum saman og tefldum nokkrar skákir. Það
slakaði nokkuð á spennunni hjá okkur báðum, en samt langaði mig
ekki heim aftur.
Ég herti þó upp hugann og hafði mig heim — heim í uppþvottinn
og meira dægurþras. Þegar ég lauk upp dyrunum sátu maðurinn
minn og telpurnar í forstofunni og héldu á borða, sem á var letrað:
, ,Takk fyrir að umbera okkur.' ’ Á borðinu var súkkulaðikaka, skreytt
með orðunum ,,Til elsku mömmu”. Búíð var að þvo upp, ryksuga
og strjúka af.
Þessi slæmi dagur endaði í rósrauðu skýi gleðitáranna.
Linda Herbling