Úrval - 15.12.1980, Blaðsíða 94

92
ÚRVAL
var ró í andliti Artabans eins og hann
væri að horfa á stjörnurnar. Hann
hélt hermanninum kyrrum eitt
andartak með augnaráði sínu en
sagði síðan lágri röddu: ,,Ég er einn
hérna og bíð þess að gefa þennan
eðalstein þeim forsjála höfuðsmanni
sem læturmigí friði.”
Hann sýndi honum rúbíninn. sem
glitraði í lófa hans, eins og stór blóð-
dropi. Höfuðsmaðurinn undraðist
fegurð steinsins. Sjáöldur hans
stækkuðu af löngun, og hann rétti
fram höndina til þess að taka við
steininum.
,,Haldið áfram!” hrópaði hann til
manna sinna, , ,hér er ekkert barn. ’ ’
Þegar vopnabrakið færðist niður
eftir götunni sneri Artaban andliti
sínu til austurs og bað: ,,Guð
sannleikans, fyrirgefðu mér synd
mína! Ég hef sagt ósatt til þess að
bjarga lífi barns. Og nú eru tvær gjafa
minna horfnar. Ég hef gefið það
mönnum sem ætlað var Guði. Mun
ég nokkurn tíma vera þess verður að
líta ásjónu konungsins?”
En konan, sem grét af gleði í
skugganum á bak við hann, sagði
blíðlega: „Drottinn blessi þig og
varðveiti þig: Drottinn láti sína
ásjónu lýsa yfir þig og sé þér náðugur:
Drottinn upplyfti sínu augliti yfir þig
og gefiþérfrið.”
Vegur sorgarinnar
Aftur varð þögn í Höll draumanna
og ég fann að í djúpri og dularfullri
þögninni liðu æviár Artabans mjög
hratt. Hér og þar sá ég lífsfljót hans
aðeins í svip skína í gegnum skugg-
ana.
Ég sá hann í fólksmergðinni í hinu
þéttbýla Egyptalandi, þar sem hann
leitaði hátt og lágt að fjölskyldunni
sem komið hafði frá Betlehem —
hann komst á slóðina undir háum
mórberjatrjánum í Helíópólis og
undir veggjum rómverska virkisins
Nýju Babýlon við Níl. En slóðin var
dauf og hvarf honum stöðugt eins og
fótspor í hörðum sandinum á ár-
, bakkanum, sem er skýrt eitt andartak
en hverfur síðan.
Ég sá hann aftur við pýramídana,
minnismerki forgengilegrar frægðar
og ódrepandi vonar mannsins. Hann
horfðist í augu við samanhnipraðan
Sfinxinn og reyndi að ráða í órætt
bros hans. Var hann að hæðast að
allri áreynslu og löngun — kaldhæð-
inni gátu sem átti engin svör, eða leit
sem aldrei endar? Eða var þarna vott-
ur um hvatningu — loforð um að
jafnvel sá sigraði ætti eftir að sigra,
blindur hljóta sýn og hinn ráfandi að
finna höfn?
Ég sá hann aftur í ókunnu húsi í
Alexandríu þar sem hann ræddi við
hebreskan rabbía. Hinn helgi maður
grúfði sig yfir bókfellsrollur og las
upphátt spádóma sem sögðu fyrir um
þjáningar hins fyrirheitnaMessíasar -
sem mvndi hataður og útskúfaður af
mönnu maður sorgarinnar.
,,Og mundu það, sonur minn,”
sagði hann og horfði djúpum augum
á Artaban, ,,konungurinn sem þú