Úrval - 15.12.1980, Blaðsíða 106

104
ÚRVAL
Konan mín axlarbrotnaði illa. Hvað
eftir annað spurði ég sjálfan mig:
..Hvers vegna þurfti þetta aÖ koma
fyrir okkur?” Ég hafði verk að vinna,
sjúklingar biðu eftir að ég skæri þá
upp. Konan mín átti lítið barn sem
þarfnaðist umsjár hennar.
Ef faðir minn hefði verið á lífi veit
ég hvernig hann hefði svarað þessum
önuglyndu spurningum mínum.
Hann hefði sagt: ,,Sonur minn, þetta
er Guðs vilji. Þetta er aðferð Guðs til
að reyna þig. Þjáningar göfga þig —
gera þig að betri rnanni.”
En sem læknir sé ég ekki að göfg-
andi sé fyrir sjúkling að bvlta sér í
svitastorknum rúmfötum, með hug-
ann óvirkan af kvölum. eða fyrir barn
að gráta á sjúkradeild um nótt.
Fyrstu kynni mín af þjáningu
barna voru þegar ég var lítill drengur.
Dag nokkurn sýndi faðir minn mér
hálfétna, gamla kexköku með tveim
litlum förum eftir tennur. Hann
sagði mér frá bróður mínum sem hafði
dáið allmörgum ámm áður. Hann
sagði mér frá þjáningum þessa
drengs sem var fæddur með hjarta-
galla. Ef hann hefði fæðstí dag hefði
kannski einhver getað læknað þennan
galla, en á þeim dögum voru
hjartaskurðlækningar ekki komnar á
það hátt stig. Þessi gamla kexkaka var
sú síðasta sem bróðir minn hafði
neytt af áður en hann dó.
Sem lækni hafa mér alltaf fundist
þjáningar barna sérstaklega átakan-
legar — einkanlega vegna þess algjöra
trausts sem þau hafa á læknum og
hjúkrunarkonum. Þau trúa að þeim
verði hjálpað. Ef það tekst ekki, taka
þau örlögum sínum. Þau þurfa að
ganga undir plastískar skurðaðgerðir.
en þau kvarta ekki.
Morgun einn fyrir allmörgum
árum varð ég vitni að keppni, sem ég
kallaði Grand Prix keppnina, á
spítala Rauða krossins. Það opnaði
augu mín fyrir því að inn í hug-
leiðingar mínar um þjáningu vantaði
eitt grundvallaratriði sem var fullt af
huggun fyrir mig.
Það sem gerðist þennan morgun
var að hjúkrunarkona hafði skilið
matarvagn eftir á ganginum. Brátt
var þessum vagni stjórnað af
hugrakkri tveggja manna áhöfn.
Vélaraflið fékkst með því að annar
beygði höfuðið niður og vtti
vagninum áfram, meðan öku-
maðurinn sjálfur sat á neðri hillunni,
hélt sér með annarri hendi og stýrði
með því að spyrna fætinum í gólftð.
Hlutverkaskipunin var vandalaus,
vegna þess að sá sem gaf vélaraflið var
blindur og ökumaðurinn einhentur.
Þeir skemmtu sér vel þann daginn.
Hróp og hlátrar og örvunarköll
hinna sjúklinganna gerðu þetta að
bestu skemmtun sem fáanleg var í
Indianapolis. Margs konar borð-
búnaður endaði þar sína ævi og lá
dreifður út um allt áður en
hjúkrunarkona og deildarumsjónar-
maður stöðvuðu leikinn, skömmuðu
þá og settu í rúmið.
Mig langar að segja þér frá þessum
tveim. Sá sem lék vélina var sjö ára