Úrval - 15.12.1980, Síða 95

FJORÐI VITRINGURINN
93
leitar að, fínnst ekki í höll, í
jarðneskri dýrð. Ljósið, sem
heimurinn bíður eftir, er nýtt ljós,
dýrðin sem sprettur af þolinmæði og
sigri þjáninganna. Og konungsríkið
er nýtt konungsríki, veldi fullkomins
og ósigrandi kærleika. Ég veit ekki
hvernig þetta á eftir að gerast, né
heldur hvernig óstýrlátir konungar og
menn munu fást til þess að viður-
kenna Messxas. Þeim sem leita hans er
réttast að leita meðal hinna fátæku og
lágu, hinna sorgmæddu og kúguðu.
Þannig sá ég fjórða vitringinn aftur
og aftur þar sem hann ferðaðist um
og leitaði meðal þeirra sem hann
ímyndaði sér að fjölskyldan frá
Betlehem kynni að hafa fundið hæli
hjá. Hann fór í gegnum lönd þar sem
hungursneyð þjakaði fólkið og hinir
fátæku grátbáðu um brauð. Hann
dvaldist í borgum þar sem drepsóttir
geisuðu og hinir sjúku lágu bjargar-
lausir. Hann heimsótti þá sem
kúgaðir voru í drungalegum neðan-
jarðardýflissum, ömurleika þræla-
markaðanna og galeiðanna. Þó hann
fyndi engan til að tilbiðja, fann
hann marga á öllum þessum fjöl-
mennu og þjáningarfullu stöðum til
að veita hjálp sína. Hann fæddi
hungraða, læknaði sjúka og
hughreysti ánauðuga; og árin hans
liðu hraðar en skytta vefarans sem
þýtur yfír vefstólinn þar sem vefurinn
ósýnilegi er fullgerður.
Það var næstum eins og hann hefði
gleymt leit sinni. En einu sinni sá ég
hann eitt andartak þar sem hann stóð
einn við sólarupprás og beið fyrir
utan hlið á rómversku fangelsi. Hann
hafði tekið perluna af leyndum stað
við brjóst sér, síðasta eðalsteininn.
Þegar hann leit á mildan gljáa hennar
sindraði af henni marglitt ljós sem
blikaði á víxl með bláum og rauðum
blæ. Það var eins og hún hefði dregið
í sig nokkuð af litum safírsins og
rúbínsins. Þannig dregur hinn innsti
og leyndi tilgangur göfugs lífs til sín
minningarnar um liðna sorg og gleði
— sem fyrir hljóðlátt kraftaverk
verður hinn raunverulegi kjarni.
Þannig verður það skýrara og
dýrmætara því lengur sem það er
borið við hlýju hjartans.
Og svo að lokum, meðan ég var að
hugsa um perluna og þýðingu
hennar, heyrði ég niðurlag sögunnar
um fjórða vitringinn.
Perlan dýra
Þrjátíu og þrjú ár voru nú liðin af
ævi Artabans og hár hans, sem eitt
sinn var dekkra en klettamir í Zagros,
var nú orðið hvítt eins og vetrarsnjór.
Augu hans, sem eitt sinn höfðu
gneistað eins og logandi eldur, voru
nú eins og glæður í ösku. Hann var
orðinn gamall og þreyttur og reiðu-
búinn að deyja, en ennþá var hann
pílagrímur í leit að kónginum, hann
var nú kominn til Jerúsalem í síðasta
sinn.
Hann hafði oft áður heimsótt
borgina heilögu og leitað í öllum
götum hennar, þröngum
hreysunum og fangelsunum, en án