Úrval - 01.02.1982, Síða 8

6
ÚRVAL
bensínleiðsluna. Hann lagði höfuðið
á stjórnvölinn.
,,Pabbi er mikið meiddur,”
hvíslaði Connie að Kathy. ,,Hann
gæti meira að segja hafa fengið tauga-
áfall.” Stúlkunum var ljóst að þær
yrðu að hjálpast að nú þegar faðir
þeirra var slasaður og Claire of lítil til
þess að geta nokkuð hjálpað til.
,,Komdu Claire fyrir í aftursætinu og
vefðu einhverju utan um hana,”
sagði Kathy. ,,Ég skal sjá um sendi-
tækið svolitla stund.” Hún sveipaði
jakka um axlir föður síns og svo
byrjaði hún að kalla út með lágri
skýrriröddu: „Mayday, mayday.”
Kuldinn varð stöðugt óbærilegri.
,,Við verðum að ná okkur í einhver
föt úr farangursgeymslunni,” sagði
Barry. Fötin sem þau höfðu tekið
með sér til þess að nota í Kaliforníu
voru heldur þunn en nógu mörg lög
myndu þó bæta úr skák.
,,Ég skalfaraog náí fötin, pabbi,”
sagði Kathy.
Hún var aðeins í gallabuxum,
peysu og kúrekastígvélum og komst
við illan leik út á vænginn.
Stormurinn kastaði henni upp að
glugganum hægra megin við aftara
farþegasætið og hann brotnaði. Hún
fann til mikils sársauka og kuldinn
var nístandi. Samt barðist hún um í
snjónum sem náði henni upp í mitti
og komst að farangursrýminu. Þar tók
hún eitthvað af fötum úr ferða-
töskunum og barðist með þau til
baka.
Þegar hún var komin inn í vélina
reyndu þær Connie að loka brotna
glugganum með hluta af fatnað-
inum. Hitastigið inni í vélinni var
orðið það sama og fyrir utan.
Klukkan þrjú síðdegis gaf Kathy
föður sínum aspirintöflur sem hún
hafði fúndið í handtöskunni sinni.
Þær dugðu skammt til þess að draga
úr þjáningum hans. Hann bað Kathy
að hjálpa sér að færa fæturna upp á
farþegasætið. „Kannski það dragi
eitthvað úr þrýstingnum á bakið.”
Hann greip utan um sætispúðann og
ýtti á um leið og hann reyndi að lyfta
upp mjöðmunum en veinaði af sárs-
auka. Hann féll aftur niður og tárin
streymdu úr augunum. Andar-
drátturinn kom í gusum.
Þegar sólin settist fór að snjóa og
snjórinn þyrlaðist allt í kringum þau.
Kuldinn varð enn ægilegri. Það var
komið grenjandi rok. Allra verst var
þó að myrkrið jók á hræðsluna og
þjáningarnar. Allt í einu æpti Claire:
„Hlustið, ég heyrðií hundum. Já, og
mannsrödd. Hann var að spyrja hvort
einhver væri hér! ’ ’
Öll sátu þau hljóð. Þau heyrðu
ekkert nema gnauðið í vindinum.
Connie vafði handleggjunum utan
um Claire. Guð, láttu þetta ekki vera
ofskynjanir, hugsaði Connie. Þegar
líkamshitinn fer að lækka hættir fólki
við að fara að sjá ofsjónir.
„Marnrna er að horfa á okkur. Ég
veit það,” muldraði Claire. Connie
átti fullt í fangi með að kæfa ekkann.
Alla nóttina skiptust Barry og
telpurnar á að spyrja hvort allt væri í