Úrval - 01.02.1982, Blaðsíða 30

28
ÚRVAL
yfxr fíngerða rykþræði eins og
víravirki.
Stytta af nakinni, hvítri konu stóð t
ljósgeislanum. Ég varð svo hissa að
það munaði minnstu að ég segði:
„Fyrirgefðu.” Ég mátti til með að
hlæja að sjálfum mér. Þetta var bara
marmarastytta í eðlilegri stærð. Hún
glóði, föl, köld og fögur, eins og
tunglskin.
Þetta var eftirtektarverðasta stytta
sem ég hafði nokkru sinni séð.
Nákvæmni hennar var furðuleg.
Hárið, augnhárin, neglurnar á
fingrunum, allt. Fæturnir voru lítið
eitt aðskildir, líkaminn snerist um
mjaðmirnar og höfúðið leit aftur yfir
öxlina. Drættirnir í andliti hennar
héldu mér föstum — þýddu þeir
undrun, hrylling eða hrifningu? Á
hvaða furðu horfði hún? Hver hafði
gert hana? Hvernig hafði styjttan
komist hingað? Hve langt var síðan?
Spenningurinn olli dynjandi hjart-
slætti og rauk upp í höfuðið eins og
hlýtt og höfúgt vín. Ég var viss um að
ég hafði gert einstaklega dýrmæta
uppgötvun. Ég fór upp stigann,
leyfði verkamönnunum að fara og
flýtti mér yfir að tjaldi Tanners.
,,Þig hefur aldrei dreymt um styttu
á borð við þessa,” sagði ég við
Tanner. , ,Hún — hún er fögur! ’ ’
Það rumdi í Tanner og liann
kastaði kíníntöflu upp í sig. Hann var
stuttur og digur og þróttmikill. Stjórn
Mexíkó sakaði hann um að smygla
listaverkum út úr Yucatán; fyrir sömu
sakir hafði hann orðið að fara frá
Kambódíu. Svo góðir fornleifa-
fræðingar voru ekki til í veröldinni að
þeir kæmust nógu nærri honum til að
snerta hann með tíu feta langri stöng.
Ég var nýliði í leiknum. Mér féU ekkert
sérlega vel við þennan mann en ég
dáðist að faglegri þekkingu hans. Það
virtist sem ég gæti lært um fjárhags-
lega hlið fornleifafræði — laun
erfiðisins — af Tanner.
Klæddir regnkápum fórum við út x
regnvota nóttina. Tanner leit rétt á
styttuna og fékk svo krampaskjálfta.
,,G- guð, hún er stórkostleg,
Miller! Hún er gömul, gömul,
gömul. Þú hefúr ekki hugmynd um hve
gömul, drengur minn. Hún er ekki
grísk eða rómversk. Þeir gömlu
meistarar gátu ekki gert svona
lýsandi andlitsdrætti. D — drottinn,
það má greina svitaholurnar í
húðinni!”
Andlit hennar hélt mér
hugföngnum — þetta dularfulla
augnatillit yfir öxlina. Hvað hafði
hún séð? Ég hætti að horfa.
„Myndhöggvarinn hlýtur að hafa
notað gyðing fyrir módel,” sagði
Tanner. „Hún er kannski frá tímum
Gamla testamentisins. Hefurðu
hugmynd um hvers virði hún er?”
Græðgin skein út úr sóttheitum
augunum.
Ég hristi höfuðið og starði á hann.
„Hún er virði þeirra þrjátíu ára
sem ég hef eytt í þennan bisniss.
Þetta er draumur þess sem leitar
dýrgripa. Það eru þúsundir af þeim
hér, Miller. Ég þekki rétta fólkið.