Úrval - 01.02.1982, Qupperneq 102

100
ÚRVAL
Aires. Klefinn er um tveir metrar á
breidd og þrír á lengd. Þar að auki er
klósett í honum og krani með
drykkjarvatni. Og steypt rúm. Ég hef
teppi, kaldur blástur stendur stöðugt
yfír vegginn, sem nær ekki alveg upp,
svo ég verð að vera á stöðugu stjái til
að reyna að halda á mér hita.
Þetta er betra, margfalt betra, en í
leynifangelsi. En enginn talar við
mig. Ég veit ekki hvað gerast muni
og gægjugatið er alltaf lokað. Allt er
hljótt að undanskildum hljóðum og
röddum sem berast að utan.
Oft heyri ég fanga gráta. Ein þeirra
refsinga sem fangar eru beittir er að
neyða hann til að afklæðast, lúta
áfram þar til vísifíngur snertir gólfíð
og ganga svo hring eftir hring án þess
að fingurinn hætti að snerta. Þetta
heitir að bora eftir olíu. Manni líður
eins og nýrun séu að springa.
Ennþá skemmtilegra er þó að skipa
fanganum að hlaupa allsber eftir
ganginum, sem er um fímmtíu og
fímm metra langur, og hrópa
upphátt það sem honum er skipað.
Hann má ekki hætta einni upphróp-
un fyrr en hann hefur fengið nýja
skipun: „Mamma er hóra . . „Ég
verð að virða vaktstjórann . .
„Lögreglan elskar mig ...”
Skelfileg kyrrð
Síðan ég var látinn laus er ég ævin-
lega fyrst spurður um pyntingarnar
sem ég varð að þola. En fyrir þann
sem hefur verið pyntaður og lifað það
af er það kannski það umræðuefni
sem minnst er áhugavert. í samtölum
við aðra fanga uppgötvaði ég að við
höfðum mestan áhuga á því hve lengi
við höfðum verið í fangelsi, um fjöl-
skylduaðstæður okkar og fjárhagsvanda.
Ef pyntingar bar á góma var það aðeins
fyrir hliðarskírskotun og vakti enga um-
hugsun. „Ég varfimm dagaí vélinni.”
„Ég var settur alklæddur í vélina.”
„Vélin fór illa með
höfuðið á mér.” Þegar ópin bárust
neðan úr kjallaranum sagði einhver
fanginn kannski, eins og annars
hugar: „Nú eru þeir með einhvern í
vélinni.”
Ég hef oft velt því fyrir mér hvernig
hægt sé að lýsa þeim sársauka sem sá
sem er pyntaður verður að þola. Það
er ógerlegt. Það er sársauki sem á
enga hliðstæðu og mælikvarðinn er
ekki til.
Manni er svipt svo snögglega úr
einum heimi í annan að það
er ómögulegt að grípa til varaorku til
að takast á við þetta skefjalausa
ofbeldi. Það er fyrsta stig pyntingar-
innar a'ð koma manninum svo á óvart
að hann geti engum ósjálfráðum
vörnum komið við, ekki einu sinni
sálrænum. Maðurinn er með hendur
bundnar aftur fyrir bak og bundið
fyrir augun. Enginn segir aukatekið
orð. Höggin eru látin dynja á honum.
Svo er hann háttaður og vatni gusað á
hann. Hann er bundinn niður,
liggjandi, hendur og fætur teygð út
frá líkamanum og bundin, og svo er
hleypt á hann raflosti.
Rafstraumurinn er stillanlegur.