Úrval - 01.04.1983, Qupperneq 4

2
ÚRVAL
Dóttir kunningjafólks okkar bauð
skólabróður stnum með sér heim í
mat. Hann þáði boðið þakksamlega.
Þegar hann hrúgaði þriðja skammtin-
um á diskinn sinn voru allir farnir að
fylgjast með honum. Eftir að hafa
lokið fjórða skammtinum hrósaði
hann húsmóðurinni fyrir matinn. Þá
tók hann eftir ábætisgaffli við diskinn
sinn og spurði til hvers hann væri.
Vinkonan varfljót aðsvara: „Hanner
til vara ef sá fyrri slitnar upp til
agna.” — P.K.
„Halló, Frank,” kallaði maður
nokkur til kunningja síns, ,,þú skuld-
ar mér fjögur hundruð krónur.
,,Eg veit það,” svaraði hinn,
,,strax í fyrramálið ...”
,,Off, í fyrramálið, í fyrramálið. I
síðustu viku sagðistu ekki geta borg-
að, í síðasta mánuði sagðistu ekki
geta borgað, á síðasta ári sagðistu
ekki ...”
„Engan æsing. Stóð ég ekki alltaf
við það sem ég sagði?”
,,Jæja, Frissi minn,” sagði
móðirin við soninn, nýkominn úr
barnamessu, ,,hvað lærðir þú I
sunnudagaskólanum í dag?”
,,Einhvern asnalegan söng um að
Jesús vilji að ég verði sólargeisli. ’ ’
,,Hvað er svona asnalegt við
það?”
,,Ég vil verða bílstjóri.”
Ritstjóri nokkur var stífur og
einþykkur. Reiður blaðamaður sagði
við hann: ,,Þú heldur að þú hafir
alltaf á réttu að standa. En þú ættir
samt að vita að það er ekki rétt. ’ ’
,,Já,” svaraði ritstjórinn. , ,Ég
hafði eitt sinn rangt fyrir mér.”
,,Aha, þú viðurkennir það þá,”
sagði blaðamaðurinn. ,,Hvenær var
það?”
,,Það er nokkuð síðan,” sagði rit-
stjórinn. ,,Ég hélt að ég hefði haft
rangt fyrir mér en það var ekki rétt. ’ ’
Maður kom inn á bar og bað um
martini. Áður en hann drakk úr
glasinu veiddi hann ólífuna varlega
upp úr því og stakk henni í krukku
sem hann var með. Þetta endurtók
hann nokkrum sinnum. Eftir nokk-
urn tíma, þegar maðurinn var orðinn
fullur af martini og krukkan af
ólífum, sofnaði hann útaf.
„Þetta er nú það furðulegasta
sem ég hef lengi séð,” sagði einn bar-
gestanna!
„Hvað er svo furðulegt við það?”
spurði barþjónninn. ,,Konan hans
sendi hann út eftir glasi af ólífum. ’ ’