Úrval - 01.04.1983, Qupperneq 93

NÆSTUM OFSEINT
91
Svo héldu þau Randy áfram að
kemba ströndina. Cindy rakst á stíg-
vélið á móti því sem ég var í og annað
sem passaði á móti hælaháa stígvélinu
sem Jena hafði fundið. Randy kom
draslandi með appelsínulitu skektuna
okkar, æði draslaralega. Þau komu
líka með eitt segl og þrjár af svamp-
dýnunum.
Ég var enn of máttfarinn til að vera
til mikils gagns en ég leiðbeindi
börnunum um hvernig gera ætti
skýli.
Við snjólínu á ströndinni, rétt við
eldinn okkar, voru tveir klettar,
brjósthæðarháir. Ég sagði Randy að
leggja tvo staura lárétt ofan á klettana
og breiða seglið ofan á þá en skilja
nægilega mikið eftir til að hægt væri
að nota það í bak og á gólfið. Opið
sneri að eldinum.
Áður en krakkarnir fundu mig
höfðu Cindy og Randy aðeins fundið
sex appelsínur og þrjá lauka. Þegar
þau leituðu betur fannst eldhúsvask-
urinn, plastfata full af kornolíu,
baukur með örlitlu appelsínu-
drykkjardufti, dálítið af smurosti og
pakki með kryddi I spaghettísósu. Á
þilfarinu höfðum við haft meira en
mánaðarbirgðir af matvöm en við
fundum ekkert meira. Því var ekki að
heilsa að öllu hefði verið bjargað; í
rauninni var það fátt annað en
eldhúsvaskurinn.
Seinna um daginn kom Randy með
handfylli af kræklingi. Ég gerði
þunna súpu úr honum í eldhúsvask-
inum. Ég gat ekkert borðað en allir
hinir gripu súpubollann sinn fegins
hendi — þótt það linaði hungrið lítið.
Ég gat drukkið dálítið vatn ef það var
hitað upp í líkamshita.
Það kvöldaði og við sátum og
störðum á eldinn. Ég sagði: „Fyrst
verðum við að finna út hvar við emm
og síðan að koma okkur héðan sem
fyrst.”
„Randy heldur að við séum á
Muzonhöfða,” sagði Cindy.
„Eg sá nokkrar smáeyjar þarna
ofan frá,” sagði Randy. „Ég held að
við séum ekki á Langaraeyju.” Áður
en við lentum í sjónum sagði ég að
við værum á grynningunum við
Langaraeyju, sunnanmegin. Muzon-
höfði var norðanmegin. Þetta gekk
ekki upp en það varð að bíða
morguns.
Við sváfum illa, ef þá nokkuð.
Nokkrar tommur af snjó hlóðust ofan
á skýlið okkar, þar bráðnaði hann og
lak ofan á okkur. Randy fór oft út um
nóttina til að hressa eldinn við. í
hvert skipti sem við litum út fannst
okkur Randy sitja þar hljóður eins og
hann væri að sækja kraft í logana.
I dögun gekk ég niður á ströndina.
Þetta var rétt hjá Randy. Við vomm
ekki á Langaraeyju. Við vomm
nálægt suðurodda Löngueyju,
norðanmegin við Dixon Entrance í
Alaska. I vestri, á Dalleyju, var
Rósavík og kofi. Ég bjóst ekki við að
þangað væri lengra en 40 kílómetrar.
Þetta var næsta byggða ból. Ef við
kæmumst þangað gætum við fengið
far með báti og verið komin heim