Úrval - 01.04.1983, Qupperneq 101

NÆSTUM OFSEINT
99
bátinn frá flekanum og á meðan
labbaði ég til Cindy ogjenu. ,,Rósa-
vík er hérna rétt handan við endann.
Við Randy ætium að fara á bátnum.
Við ættum að vera komnir með bát
og annan búnað eftir þrjá klukku-
tíma.”
Þegar við ýttum bátnum á flot út í
ölduganginn leit ég í svip þessar tvær
hreyfingarlausu verur sem lágu á
ströndinni. Ég hafði barist gegn því
að við skiptum hópnum en nú var
það miskunnsemi að bægja frekari
hörmungum frá þeim. Við Randy
öfunduðum þær þegar við lögðum í
ískaldan storminn og snjókomuna.
Kofinn
Innan hálftíma vorum við komnir
að einni smáeyjunni og fórum aðeins
á land til að hella úr bátnum.
Ströndin handan eyjanna var vog-
skorin en ég var ekki lengur viss um
að þessi hvilft hyldi innsiglinguna í
Rósavík. Það rofaði aðeins í skýin yfir
flóanum og ég sá undir eins að við
vorum ekki á réttum stað. Við sáum
fyrir enda Löngueyjar skáhallt til
norðausturs. Við vorum enn ekki á á-
fangastað.
,,Ég held við ættum að halda á-
fram, ’ ’ sagði ég við Randy.
,,Eigum við ekki að segja
stelpunum frá því fyrst?” spurði
Randy.
,,Það myndi aðeins lengja tímann
þar til við kæmumst með bátinn.
Höldum áfram. Það hlýtur að vera
hérna handan við höfðann.” Ég
benti á stóran höfða sem skagaði fram
í sundið í þriggja kílómetra fjarlægð.
Þessir þrír kílómetrar tóku miklu
lengri tíma en ég hafði haldið. Hand-
leggirnir voru þungir og lungun
uppgefin þegar við náðum ströndinni
rétt sunnan við höfðann. Aftur
helltum við sjónum úr bátnum og
gerðum lokaatlögu til að komast fyrir
höfðann.
Vonbrigðin höfðu svo oft dunið á
okkur að eyðilegi flóinn norðan við
höfðann hafði lítil áhrif á okkur.
,,Það hlýtur að vera sá næsti,” sagði
ég, en í orðunum var engin
sannfæring. Við vissum að tfminn leið;
fjarlægðin ein skipti máli. Við
höfðum lofað stelpunum að vera
komnir aftur eftir þrjár klukkustundir
en sá tími var nú löngu liðinn.
Með storminn í fangið tókum við
loksins land og drógum bátinn um
einn og hálfan kílómetra. Þegar
ströndin varð of brött til að komast
landveginn settum við bátinn aftur á
flot; og nú loksins komu litlu eyjarnar
þrjár, sem við vissum með vissu áð
voru í mynni Rósavíkur, í ljós.
Áfangastaðurinn var aðeins þrjá
kílómetra undan. Það kvöldaði óðum
og Randy var nær uppgefinn.
Kílómetra fyrir framan okkur var
stór klettur, við enda síðustu smá-
eyjunnar. ,,Bara að þessum kletti,
Randy. Þú kemst það.” Þegar við
vorum komnir að honum sagði ég:
,,Nú yfir sundið, bara þarna handan
við höfðann. ’ ’ Þegar þangað kom sást
trjálundurinn sem huldi kofann. Allt