Úrval - 01.04.1983, Síða 106

104
hún sá okkur áttum við erfitt um
gang.
Hún sagði Jenu frá þessari bjart-
sýnu niðurstöðu. „Við höfum fengið
betri kostinn. Það eina sem við
verðum að gera er að bíða. Pabbi
spjarar sig alltaf. Hann kemur aftur og
sækir okkur. Eg skal fara og sækja
dálítið meira af þangi.
Næstu daga svaf Cindy að mestu
leyti. ,Jena, vektu mig ef þú vilt
spjalla,” sagði hún þegar hún var
vakandi. Cindy vildi gjarnan rjúfa
þögnina með því að tala en Jena var
dauf í dálkinn og erfitt fyrir Cindy að
vekja áhuga hennar með samræðum.
Cindy hélt áfram að sjá Randy í
draumum sínum en í martröðum
Jenu voru bátar að sökkva í sjóinn og
stórar öldur að hrífa hana útbyrðis.
Jena virti fyrir sér andlit Cindy.
Hún vclti því fyrir sér hvort hennar
eigið andlit væri svona tálgað og tor-
kennilegt, eins og á beinagrind.
Hárið var farið að detta af og tann-
gómarnir voru samanskroppnir og
sárir. Jena minntist oft á hve henni
væri illt í fótunum. Cindy óttaðist að
Jena væri verr kalin en hún sjálf.
Eftir þvl sem fleiri dagar liðu varð
erfiðara og erfiðara fyrir Cindy að
gera greinarmun á draumi og
veruleika. Jena varð hrædd um hana.
Nótt eina, þá áttundu á ströndinni,
fór Cindy að laga fletið þeirra svo að
það rúmaði fimm manns. Jena var
viðbúin því versta.
,,Jæja þá,” sagði Cindy, ,,þá erum
við tilbúin.” Um nóttina talaði hún
ÚRVAL
upp úr svefninum við Randy,
Margery og mig.
Jena var ómissandi; þær vissu það
báðar. Samband hennar við raun-
veruleikann forðaði Cindy frá að yfir-
gefa hreiðrið þeirra undir seglinu og
skríða út í bláinn, á vit einhverra
hinna lokkandi sýna sem bar fyrir
hana. Það var allt í lagi á meðan Jena
var hjá henni til að greina sundur
ímyndun og raunveruleika.
í dögun, það var eftir tólftu
nóttina undir seglinu, bar greini-
legustu sýnina af þeim öllum fyrir
Cindy.
Flothúsið okkar lá við akkeri
náiægt ströndinni hjá þeim. Margery,
Randy og ég vorum að elda kjúkling
og núðlur. Cindy var svo svöng að
hún rauk þegar af stað að
flothúsinu. Þá mundi hún eftir yngri
systur sinni undir seglinu, sem einnig
var sársvöng. Hún færði sig aftur að
seglinu og sagði: „Komdu, Jena
Lynn. Við skulum koma að borða.”
Jenu, sem var glaðvakandi, var vel
ljóst að systir hennar sá ofsjónir.
„Vaknaðu, Cindy. Þarna er enginn
matur,” sagði hún.
Cindy klemmdi aftur augun og
reyndi að gráta. En henni tókst ekki
að kreista eitt einasta tár fram í augun
úr uppþornuðum líkamanum né
snökt frá lungunum.
Þegar hún opnaði augun þrettánda
daginn þeirra á ströndinni, hinn
tuttugasta og fjórða eftir bátsmissinn,
hinn tuttugasta og fimmta frá því að
þær höfðu séð almennilega máltíð,