Úrval - 01.04.1983, Síða 109

NÆSTUM OFSEINT
107
Randy. Vélarhljóðið var óvefengjan-
lega frá þyrlu. Það bergmálaði frá
bröttum klettunum inn eftir Rósavík.
Brátt sáum við til hennar frá
kofanum.
Seinna fréttum við að Pat Tolson
hefði haft áhyggjur af því að kofinn
væri mannlaus svona lengi og því fór
hann þangað við fyrsta tækifæri,
þann 10. mars. Hann sá orðsend-
inguna frá mér á borðinu og að hún
var dagsett þann sama dag. Klukkan
var þá aðeins 11 að morgni svo hann
gekk að ofninum og þreifaði á
honum. Hann var enn hlýr.
Leitartilraunir voru hafnar daginn
áður, bæði á bát og úr þyrlu, en þeir
héldu að við hefðum farið í norður, í
átt til Hydaburg. Þegar þyrlan hóf
leitina þennan morgun var hún
fremur eldsneytislxtil. En áður en hún
flygi til Ketchikan til að fylla sig
ákváðu flugmennirnir að athuga
kofann í Rósavík þar sem síðast hafði
frést til okkar. Þegar þeir nálguðust
sáu þeir að báturinn, sem vitað var
að við höfðum tekið, var bundinn við
bryggjuna.
Við vorum fundin. Þessu var lokið.
Eftirmáli
Af öllum vonbrigðunum sem við
höfðum þolað þessar vikur var kald-
hæðnislegast að geta ekki notað
talstöðina. Ég vissi ekki að þetta
svæði var alræmt fyrir slæm radíóskil-
yrði. Þegar við heimsóttum Jim og
Sondru í Rósavík hinn 7. febrúar
minntist Jim á að þau væru með
talstöð og hann hefði verið í
sambandi við Hydaburg. Við héldum
að þau gætu náð sambandi að vild.
Hann sagði ekki að það væri aðeins
hægt um tíuleytið á kvöldin og bara
ef skilyrðin væru þá hagstæð.
I fyrstu fannst mér að
aðskilnaðurinn hefði verið mistök af
minni hálfu. En nú held ég að þrátt
fyrir að við hefðum misreiknað hvar
við vorum og að aðstæður okkar allra
á þessum tíma væru hinar verstu gæti
hann hafa verið lykillinn að líf-
gjöfinni.
Innan þriggja daga eftir að við
Randy yfirgáfum telpurnar voru þær
of veikburða til að ferðast. Eftir þann
tíma stóð Jena ekki upp eða fór und-
an seglinu; Cindy fór aldrei lengra frá
en á að giska 30 metra og meira að
segja sú fjarlægð vakti með henni ótta
um að hún kæmist ekki til baka að
seglinu aftur. Ef við Randy hefðum
verið áfram hjá þeim hefði ástand
okkar allra orðið eins. Spurningin
hefði verið um það hve lengi hvert
okkar hefði getað lifað þannig.
Enginn hefði vitað hvar við vorum og
enginn hefði leitað að okkur.
Afleiðingar reynslunnar hafa verið
okkur öllum erfiðar. Hvað segja
krakkarnir um þetta? ,,Ferlega slæm
ferð en skiptir þó ekki svo miklu
máli.”
Fætur Randy fóru að þiðna 15.
febrúar þegar hann kveikti eldinn.
Hann kól aftur hinn 24. febrúar, á
leiðinni til kofans, en fæturnir
þiðnuðu stuttu síðar. Þegar við