Úrval - 01.04.1983, Qupperneq 119

FRAM, FRAM — ALDREIAÐ VÍKJA
117
steinolíu á þetta fyrst.” Hann
skrúfaði lokið af steinolíubrúsanum
og hellti. Allt í einu skall eitthvað á
mér sem fleygði mér að veggnum.
Óljóst heyrði ég Floyd veina: „Ég
loga!” Ég skynjaði að ég logaði líka.
Ég reyndi að standa upp en fæturnir
vildu ekki hlýða mér.
Raymond hljóp að hliðardyrunum
og hrópaði á Lethu sem opnaði fyrir
okkur og hjálpaði okkur út. Ég fylgdi
dæmi eldri bróður míns og velti mér
hring eftir hring á jörðinni til að
slökkva eldinn í fötunum mínum.
„Kastið sandi á okkur,” hrópaði
Floyd en það var lítið hægt að skrapa
upp úr gaddfreðnu skólahlaðinu.
Floyd skjögraði á fætur þótt enn
logaði í honum á nokkrum stöðum.
„Við verðum að komast heim,”
kjökraði hann og tók til fótanna.
Við hin störðum á hann með
skelfingu. Hann var bókstaflega
nakinn. Eftir var aðeins efsti hlutinn
af sviðnum jakkanum. Þaðan frá og
niður að rjúkandi skónum var aðeins
svartsviðinn líkami.
Við héldum á eftir honum og mér
varð litið niður eftir sjálfum mér, í
fyrsta sinn. Báðar buxnaskálmarnar
voru brunnar af. ,,Þú verður að halda
áfram,” sagði Raymond þegar ég
dróst lítið eitt aftur úr.
Pabbi myndi ætlast til þess að við
kæmumst heim. Frarn fram — aldrei
að víkja. Vandamálin eru til að sigrast
á þeim. Þetta var það sem Clint
Cunningham klifaði stöðugt á við
börnin sín.
Einhvern veginn höfðum við þessa
kílómetra af. En þegar við vorum að
komast heim að húsinu helltust
kvalirnar allt í einu óbærilega yfir mig
og ég leið út af.
ÞAÐ NÆSTA SEM ég man var að
ég heyrði mjúka og róandi rödd rétt
hjá mér. „Læknirinn er á leiðinni,”
sagði mamma og kældi á mér ennið
með blautum klút.
Ég opnaði augun. Pabbi horfði
þungbúinn á Floyd. Systkini mín
stóðu við fótagaflinn, hljóð og ótta-
slegin. Ég fann svo til að ég gat ekki
haldið aftur af mér. Ég hljóðaði.
Þegar Fergusen læknir kom sneri
hann sér fyrst að Floyd. Svo kom
röðin að mér. Mamma hélt mér
meðan Fergusen baðaði brunasárin
með línolíuupplausn. Ég þoldi ekki
þennan sársauka.
Seinna gaf ungi læknirinn pabba
merki um að koma með sér út. Þeir
lokuðu á eftir sér en ég heyrði hvað
hann sagði. „Mesta hættan með
Glenn er fgerð. Ef hún kemur
verður að taka af honum fæturna. En
þótt svo fari ekki efast ég um að hann
geti nokkurn tíma gengið framar. Það
er ekki hægt að gera mikið fyrir
Floyd. ’ ’
Seinna fréttum við að það hefði
verið fundur í skólahúsinu kvöldið
áður. Eldurinn í ofninum var því ekki
kulnaður til fulls þegar við komum.
Af einhverri ástæðu hafði bensín
verið látið í olíubrúsann. Verra gat
það ekki verið.