Úrval - 01.04.1983, Síða 120

118
ÚRVAL
VIÐ LÁGUM í rúmunum dag
eftir dag. Floyd hreyfði sig ekki að
kalla en hann talaði og söng sálma
með okkur hinum.
Fæturnir á mér voru ljótir, rauðir
og sárir. Ég gat hvorugt hnéð beygt.
Níunda morguninn lá Floyd
grafkyrr, með augun lokuð. Mamma
sat hjá okkur. Mér hlýtur að hafa
runnið í brjóst því að allt í einu
hrökk ég upp og fann að eitthvað var
að. Ég hafði aldrei fyrr séð mömmu
gráta. Nú streymdu tárin niður
kinnar hennar. Floyd hafði dáið um
morguninn.
Fætur mlnir versnuðu jafnt og
þétt. Stórt kýli myndaðist á vinstri
mjöðminni sem ég vissi að þýddi að
ígerðin hafði gengið inn í líkamann.
Einn daginn kom kona frá Elkhart
að heimsækja mömmu. Þegar hún
var að fara heyrði ég hana segja: , ,Það
er eins gott fyrir þig að horfast í augu
við það, góða mín. Glenn verður
aumingi það sem hann á eftir. ’ ’
Þegar mamma kom aftur sá hún á
mér að ég hafði heyrt þetta. ,,Ég ætla
ekki að vera aumingi,” öskraði ég.
,,Ég skal geta gengið! Ég skal! Ég
skal!”
Mamma rétti fram höndina og ýtti
hárinu á mér frá augunum. ,Já,
Glenn,” sagði hún. ,,Þú skait geta
gengið!”
ÞRÍR MÁNUÐIR VORU liðnir
síðan eldsvoðinn varð og fæturnir á
mér voru ekkert farnir að gróa.
Mamma lagði ilmandi smyrsl á þá á
hverjum degi. Þolinmóð nuddaði
hún máttlausa vöðvana og passaði að
snerta ekki vætlandi sárin.
Ég barðist við að fínna eitthvað —
bara eitthvað — til að hugsa um svo
ég gæti gleymt kvölunum. Pabbi var
góður hlaupari og hafði gaman af að
tala við mig um hlaup. Áður en ég
ienti 1 eldsvoðanum sagði hann að ég
hefði „hæfileika”. Hann kenndi mér
hvernig ætti að spenna handleggina
til að ná meiri hraða og hvernig átti
að undirbúa sig fyrir langhlaup. Ég
ímyndaði mér sjálfan mig í keppni
þar sem ég færi fram úr öllum hinum
keppendunum. Guð almáttugur,
hvað mig langaði til að hlauþa afturl
Sumarið kom. Eitt yndislegt kvöld
í ágúst reyndi Fergusen læknir að
beygja stirða fætur mína, án
árangurs. Hann leit hugsandi á mig.
„Glenn, í sex mánuði hefurðu sagt
okkur að þú ætlir að ganga á nýjan
leik. Trúirðu því enn?”
, Já, herra.”
, ,Þá skulum við reyna það núna. ’ ’
Ég reis hægt upp, ýtti hægra fæti
þumlung fyrir þumlung út á rúm-
stokkinn, síðan þeim vinstri. Ég
rennsvitnaði. Ég var ringlaður í koll-
inum þegar fæturnir snertu gólfið.
Ég reyndi að ganga. Fæturnir
hreyfðust ekki og ef mamma og
læknirinn hefðu ekki gripið mig
hefði ég dottið. Ég grét beisklega
þegar þau lyftu mér aftur upp í
rúmið.
Þegar pabbi kom heim um