Úrval - 01.04.1983, Síða 121

FRAM, FRAM — ALDREIAÐ VÍKJA
119
kvöldið sagði ég: ,,Pabbi, mig langar
til að fá stóra stólinn niðri. ’ ’
,,Ég skal koma með hann til þín,
Glenn,” sagði hann.
Þessi sterklegi heimasmíðaði stóll
varð æfingatækið mitt. Með því að
taka um armana á honum gat ég
tosað mér hægt fram úr og sest í
hann. Ég notaði annan arminn sem
hækju til að standa á fætur. Ég
hallaði mér upp að bakinu á honum
og gekk svo smáskref fyrir framan
hann.
Síðasta dag fyrir jól, þegar
mamma var að nudda á mér fæturna
eins og hún var vön, sagði ég:
„Mamma, ég er með svolitla gjöf
handa þér. Ef þú vilt fá hana
verðurðu að standa við dyrnar og loka
augunum.” Hún gerði eins og ég bað
og ég renndi mér fram úr rúminu.
„Opnaðu þau nú, fljót, mamma!
Ég tók reikult skref í áttina til hennar,
svo annað. Mig svimaði. Mamma
hljóp til mín og greip mig, við
duttum bæði á gólfið. Það var í annað
sinn sem ég sá mömmu gráta.
ÞAÐ LEIÐ HEIL eilífð áður en
hlýnaði í veðri og ég fékk að fara út.
Einn daginn fór ég með pabba á
kanínuveiðar á sléttunni. Ég komst
ekki greiðlega úr sporunum.
Næst þegar við fórum út saman
leysti pabbi einn hestinn frá
vagninum. Hann þrýsti svörtu tagli
hestsins í höndina á mér. „Haltu í
það. Komum svo.”
Ég beit á jaxlinn þegar hesturinn
fór af stað. Ég var ekki kominn nema
örfá reikul skref þegar pabbi stöðvaði
hestinn. Ég horfði óttasleginn á hann
en á sterku andliti hans var ánægju-
svipur. „Þú hljópst, strákur!” sagði
hann. „Ekki kvarta. Haltu áfram að
reyna.
Vorið eftir fluttum við frá Rolla og
settumst að utanvert í Elkhard sem
var um 25 kílómetrum vestar. Það var
þriggja kílómetra gangur að og frá
skóla. Þessar gönguferðir styrktu
fæturna en ennþá gat ég ekki hlaupið
án þess að finna til. Ég æfði mig án
afláts auk starfanna sem ég vann
heima. Smám saman varð hálfhoppið
mitt að almennilegu hlaupi.
Þegar ég varð tólf ára fór ég I
fjórða bekk. Ég var smávaxinn en
seigur. Þegar kom að skólahlaupinu
fékk ég skyndilega löngun til að vera
með. Ég var nógu varkár til að nefna
það ekki heima.
„Ætlarðu að hlaupa svona?”
spurði skólastjórinn og horfði á
heimagerða ullarskyrtuna mína,
buxurnar og þykkbotna strigaskóna. ’ ’
,Já, herra,” svaraði ég. Hann
vísaði mér á hvar keppendur voru
vigtaðir. „Þú ert svo lítill að þú
verður að keppa í hlaupi B-
bekkjarins,” sagði hann.
En mig langaði að hlaupa miluna
með stóru krökkunum, þess vegna
laumaði ég mér yfir í röð A-
bekkjarins. „Hvað ertu þungur,
vinur?” spurði maðurinn við vogina
þegar að mér kom. Hann sagði að ég
yrði að vera minnst 35 kíló.