Gerpir - 01.07.1947, Qupperneq 14

Ljód og lag
Á fyrstu síðu þessa heftis er kvæðið
„Austurland“ eftir Sigurð Arngrímsson,
fyrrverandi ritstjóra. önnur byggðar-
Vér sem byggjum hin dreifðu byggð-
arlög landsins ættum nú að ganga fyrir
forustumenn vora, líkt og fsraelslýður
gekk fyrir Rehabeam konung, og segja
við þá:
„Ok það sem Reykjavíkurvaldið
leggur á oss er þungbært. Gefið oss nýja
stjórnarskrá er veiti oss aukna hlut-
deild í stjórn vorra eigin mála svo vér
fáum brotið af oss ok það er oss þjáir!"
Ekki mun ég leiða neinum getum að
því, hvernig leiðtogar vorir mundu svara
slíkri málaleitun, en ef svo færi, sem
ég tel reyndar ólíklegt, að svar þeirra
yrði sams konar og Rehabeam konungur
gaf Israels þjóðinni við svipuðum til-
mælum, yrðum vér varla áfelldir þótt
vér tækjum oss í munn áþekk orð þeim
er hinar 10 ættkvíslir mæltu til kon-
ungs síns, og segðum:
Hverja hlutdeild eigum vér í uppgangi
Reykjavíkur?
Engan erfðahlut eigum vér meö nú-
verandi stjórnmálaflokkum.
Sameinumst án tillits til stjórnmála-
skoðana til eflingar hagsmunum og vél-
ferð heimkynna vorra.
Látum Reykjavíkurváldið sigla sinn
sjó.
Ritað í júní 1947.
Gunnlaugur Jónasson.
lög hér á landi eiga ekki fegurri eða
betur kveðin átthagaljóð.
Við þetta kvæði orkti Ingi T. Lárus-
son eitt af sínum hljómþýðu lögum og
fer það afbragðsvel við efni kvæðisins.
Því miður var ekki að svo stöddu hægt
að birta lagið með kvæðinu, en vera
má, að unnt verði að bæta úr því síð-
ar. —
Þetta ljóð og lag er ekki nýtt af nál-
inni. Hvorttveggja var orkt fyrir rúm-
lega aldarfjórðungi síðan og var sungið
í fyrsta skipti á Austfirðingamóti, sem
haldið var á Seyðisfirði 7. ágúst 1921.
Þessi fagri átthagasöngur er nú smátt
og smátt að ávinna sér það sæti, í hug
og hjarta Austfirðinga, sem hann á skil-
ið, og mun hér eftir um alla framtíð
verða sungin sem minni Austurlands,
á meðan það er byggt íslenzku fólki.
Það þótti því sjálfsagt, þegar hafin er að
nýju útgáfa blaðs hér í f jórðungnum eft-
ir langt hlé, að setja þar þennan átthaga-
söng Austurlands í heiðurssæti.
Þeir tveir Austfirðingar, sem hér eiga
hlut að máli þeir, Sigurður Arngríms-
son og Ingi T. Lárusson hafa með þessu
ljóði og lagi reist sér óbrotgjarnan minn-
isvarða, sem mun varðveita nöfn þeirra
frá gleymsku, löngu eftir að fennt hefir
að öðru leyti yfir lífsferil þeirra hér í
heimi. Lífssaga þessara manna verður
ekki gerð að umtalsefni hér, en hún stað-
festir glögglega þá gömlu reynslu, að það
er oftlega á hinum ógreiðfærari leiðum
mannlífsins sem fegurstu og „beztu
blómin gróa.“
Þessir synir hinnar austfirzku nátt-
úru eiga skilið innilegustu þakkir allra
góðra Austfirðinga fyrir ljóiðð og lagið,
sem nú er að verða að átthagasöng Aust-
urlands.
12