Bergmál - 01.11.1956, Síða 24

Október — Nóvember
Bergmál -----------------------
lítillega þar. Hún var gæf og
góðlynd, dökk á brún og brá,
með augu eins og undirskálar.
Litla skinnið, hún hafði víst ekki
alltaf átt sjö dagana sæla. Alltaf
hafði hún verið jafngæf, þótt
hann væri stundum búinn að
drekka mikið vín þegar hann
kom í heimsókn og spýtti í allar
áttir. Það var ekkert smáræði
af spaghetti sem hann ihafði
stundum látið í sig þar.
Hann 'hafði aldrei farið dult
með það, að hann væri giftur
og ætti tvö börn. En það hafði
ekki breytt neinu. Hún þvoði
skyrturnar ihans og sokkana
þrátt fyrir það. Síðasta kvöldið
sem ihann hafði heimsótt hana
var kvöldið áður en hann lagði
af stað heim. Og það var í eina
skiptið, sem hann hafði séð litla
skinnið gráta. Hún hafði vafið
allt sem hann átti inn í dagblöð
og sett það í töskuna hreint og
snyrtilegt. Það myndi spara
Elizu dálítið umstang, ihafði
hann hugsað.
Er hann hafði gengið einn og
hálfan kílómeter frá stöðinni
kom hann að hvítri hliðgrind í
háum runna. Seth opnaði hliðið
með hægð og kom nú inn á
plægðan garðblett. Er hann
hafði gengið um hundrað metra
kom hann að steingarði, sem
hann klifraði yfir og var hann
þá kominn í dálítinn eikarlund.
Stutt framundan sá ihann móta
fyrir skóginum eins og svartri
rönd. Þegar hann kom nær skóg-
inum nam hann staðar og hlust-
aði. Dauðaþögn ríkti allt um
kring eins og í gröf.
Hann beygði til -hliðar og
kom brátt að heysátu, þar setti
hann töskuna frá sér, fór úr
'hermannafrakkanum og huldi
því næst hvort tveggja með
nokkrum föngum úr sátunni.
Hann skimaði í allar áttir og
hlustaði. Nú skrækti fasanhani
inni í skógarþykkninu. Hann
brosti og bjóst til að ganga á
hljóðið, en hikaði við, því nú
barst annað hljóð til eyrna hans
úr nokkurri fjarlægð, dauft og
ógreinilegt. Nú breikkaði bros
'hans að mun. Þetta var lúðra-
sveitin í þorpinu hans að spila:
„Sjá hina sigrandi hetju snúa
til átthaganna."
Hamingjan góða. Þetta verð-
ur margra mánaða umræðuefni.
Hann hvarf hljóðlega inn í
skógarþykknið.
Tveim klukkustundum síðar
kom hann aftur út að heysát-
unni. Hann var heitur og sveitt-
ur, enda þótt orðið væri mjög
22