Bergmál - 01.11.1956, Blaðsíða 40

Október — Nóvember
B E R G M Á L------------------
hægt er að finna fullnægjandi
skýringu .... “
„Ég horfði á þau, með mínum
eigin augum .... “
„Tja. Einn koss. Faðmlag. Er
það svo hræðilegt? Meira að
segja á þeim tímum, þegar ég
var ung . ... “
„Það er ekki það. En Viola
Ewers — ,sem hann var einu
sinni trúlofaður. Hann var al-
veg „bandvitlaus í henni“, það
eru hans eigin orð. Og hún, —
þú veizt víst hvernig hún er.“
„Já, einmitt þess vegna getum
við fremur skilið Terje. Það er
ekki alltaf auðvelt að vera —
nógu fráhrindandi ,— gagnvart
gamalli vinkonu. Auðvitað hefir
hann ekki viljað vera ókurteis
og því síður fruntalegur. Hann
álpast út í það, að tala einslega
við hana í síðasta sinn og hún
reynir að telja honum trú um
að eiginlega sé það aðeins hann,
sem hún hafi alltaf elskað ....
Hann segir að hann elski aðeins
konuna sína, en þó finnst hon-
um, að hann þurfi ekki nauð-
synlega að neita henni um einn
kveðjukoss. Nú, en við getum
náttúrlega ekki beinlínis láð
honum þótt það yrði ekki yfir-
borðslegur systur- og bróður-
koss. Fallegir karlmenn eru
alltaf svolítið hégómlegir þegar
kvenhyllin kemur til kastanna
.... Og einmitt á þessu andar-
taki rekst eiginkonan á þau ....
Ja, ég segi aðeins. Þannig getur
þetta hafa verið ... .“
„Tengdamamma!“ hrópaði
Margrét og stökk upp af stóln-
um. „Þú ert alveg ómetanleg. Þú
ert áreiðanlega skarpskyggnasti
sálfræðingur heimsins. Ég held
að þú sért blátt áfram gædd
fjarskyggni. Terje útskýrði
þetta einmitt nákvæmlega á
þennan hátt. Hugsaðu þér nú ef
þetta væri raunverulega. sann-
leikur. Þá dró hann mig í raun
og veru alls ekki á tálar. En
mér fannst það allt svo ótrúlegt
þegar hann sagði það, — svo
skáldsögulegt .... “
Þegar Margrét fylgdist með
tengdamóður sinni út í garðinn
stundu síðar til að sækja nokkr-
ar rósir á kvöldborðið þá hló
hún lágt. — „Ég hlýt að líta á
tengdapabba allt öðrum augum
héðan af. Þessi gamli refur . ... “
Nú er tónninn allt annar,
hugsaði frú Beate, en nú var
það líka eiginmaður annarrar
konu, sem Margrét var að tala
um ....
Eftir hinn vel heppnaða
38