Bergmál - 01.11.1956, Síða 58

Október — Nóvember
B E R G M Á L
inn!“ og Victor Carrington opnaði dyrnar.
Áður en Jill gat komið í veg fyrir iþað hafði Sandra losað sig og
gekk nú tvö, þrjú skref óstudd í áttina til doktorsins og hrópaði
upp yfir sig af gleði um leið. En í sama mund hafði hún nær misst
jafnvægið og Victör Carrington greip hana um leið og hún var að
detta.
„Þér verðið að fara gætilega," sagði hann aðvarandi, en brosti þó.
Hún leit sigri hrósandi á hann.
„Þetta er í fyrsta skipti sem ég hef getað gengið alein,“ sagði
hún.
„Já, en ef þér hefðuð nú dottið?“
„Það var engin hætta, þér voruð þarna doktor, við dyrnar til að
taka á móti mér.“
Jill fannst það vera eilífðar tími sem dr. Carrington hélt á Söndru
í örmum sér áður en 'hann bar hana að rúminu.
„Gott kvöld, systir.“ Nú fyrst virtist hann vita af því að Jill var
í nærveru hans. „Sjúklingurinn virðist ’hafa tekið miklum fram-
förum.“
„Já, henni hefur farið mjög mikið fram,“ svaraði Jill rólega.
„Svo er að sjá.“ Victor Carrington virtist vera í bezta skapi
þennan dag. Hann sagði Söndru frá því að hann hefði ihitt Lady
Amöndu kvöldið áður. „Mér skilst að þér flytjið til hennar þegar
þér farið héðan,“ sagði hann. „Mér finnst það vera alveg prýðilegt
fyrirkomulag, því að ef að yður fer jafn vel fram næstu viku hér
eins og undanfarið, þá ættuð þér ekki að þurfa að vera hér mikið
lengur, en gætuð haldið áfram æfingunum í London. Að sjálfsögðu
undir eftirliti mínu þangað til þér íhafið náð fullum bata.“
„Það virðist svo sem læknirinn hafi hug á að útskrifa mig,“
sagði Sandra. „Já, ég hef hug á að sleppa hendinni af yður fljótlega.
Að minnsta kosti sem læknir.“
„Hve langt verður þangað til ég get byrjað að dansa?“ spurði
hún áköf.
Hann hló góðlátlega.
„Hamingjan hjálpi okkur. Þér verðið nú fyrst að geta gengið
miklu betur en þér getið nú og þegar þér hafið lært það þá þurfið
56