Goðasteinn - 01.09.2003, Qupperneq 184

Látnir 2002
Goðasteinn 2003
moldarinnar og vissi hvernig hlú skyldi að ungum og viðkvæmum gróðri. Jörðina sat
hann vel og bar vitni trúmennsku góðs bónda.
Austur á Héraði hafa Kjerúlfarnir og Vefararnir; - forfeður og -mæður Jóns Kjerúlf
háð sína lífsbaráttu kynslóð fram af kynslóð, og hin harða verðrátta, miklu snjóar og
fimbulkuldi vetrarins hafa eflaust markað líf þessa fólks, en aldrei heft lífsgleði þess né
starf, en sífellt minnt það á að lífsgæðin eru ekki sjálfsagður hlutur, heldur gjöf sem ber
að virða og þakka þeim sem gaf. Fyrir þessu gerði Jón sér fulla grein, hopaði hvergi, en
kunni að lifa samkvæmt lögmálum landsins. Hann var fyrst og fremst bóndi og búskap-
urinn var líf hans og starf. Sauðfjárrækt átti hug hans og strax á unga aldri var tekið til
þess hve einmuna fjárglöggur hann var og hafði næmt auga fyrir efnilegum dilkum til
ásetu og yndi hans var að annast og hirða um fé. Hann átti góðan stofn forystufjár og
hrútarnir hans voru jafnan heiðursverðlaunahrútar á Héraði.
Jón átti löngum góða gæðinga sem léttu honum lund og það var haft á orði hversu vel
hann hugsaði um hestana sína. A þeim voru margar fjallferðirnar farnar, í göngur á
haustin um austfirsku öræfin. í þeim ferðum sló hjarta hans í takt við landið. Þar naut
hann þess að takast á við óblíð náttúruöflin sem og skynja og njóta fegurðarinnar í bláum
tindum fjallanna og fannbreiðum jöklanna. Finna styrk og þrek hestsins og skila fénu
heilu heim af fjalli. Fátt gladdi bóndann meira en það. Jón brá búi á fardögum 1971 og
flutti að Holti til Margrétar dóttur sinnar og tengdasonar sr. Halldórs en Þorbjörg var
komin til þeirra nokkru áður og lést þar í nóvember 1975. I Holti bjó Jón félagsbúi með
þeim Margréti og Halldóri, og á haustin starfaði hann einnig í sláturhúsinu á meðan heils-
an leyfði. Milli föður og dóttur var sérstakt kærleikssamband og naut hann þess að deila
heimili með henni og Halldóri tengdasyni sínum og barnabörnunum öllum, þar sem hann
var umvafinn ástúð og umhyggju þeirra allra. Það fann Jón og kunni að meta.
Hann var félagslyndur maður og féll strax inn í samfélagið hér undir Eyjafjöllum,
söng í kirkjukórnum, starfaði í hestamannafélaginu, - og kunni að létta sér geð, og lét sig
sjaldnast vanta á mannamót. Það hefur verið sagt að trúin sé uppspretta listarinnar. Og
víst er að Jón var trúaður maður og honum hlotnaðist sú gæfa að búa yfir náðargáfu.
Hann var maður orðsins og ljóðsins, eins og ljóðabókin hans Tíbrá, sem kom út 1997, ber
með sér. Ljóðin hans sem hún geymir sýnir tök hans á skáldafáknum og næmni hans og
orðgnótt á íslenskri tungu. Allt er tært og ljóst og áhrifin af máli og stíl líkt og að koma út
á hlað eftir svefn vornæturinnar og teyga að sér tæran morgunandvarann, - því vorið var
Jóns tími.
Og alltaf var góðlátleg kímnin á sínum stað. Kímnigáfa hans var sönn og einlæg, alltaf
græskulaus, aldrei meinfýsin. Hann var sagnabrunnur og var frásagnargáfan mikil, enda
af drjúgum brunni að bergja. Hann var að eðlisfari einstakt ljúfmenni og umgekkst jafnt
menn og skepnur af því inngróna kærleiksþeli sem setti svip á allt dagfar hans. En það
fór enginn neitt með hann, því hann var fastur fyrir þegar því var að skipta. Allir sem
kynntust honum gerðu sér grein fyrir því að hann átti fáa sér líka. Hvert sem hann fór,
hvar sem hann starfaði, var hann vel látinn. Hann var léttur í lund og átti auðvelt með að
umgangast alla aldurshópa og börnin löðuðust að honum. Lengst ævi naut hann blessunar
-182-