Stjörnur - 01.05.1950, Qupperneq 11

sverðsoddarnir geti stungizt djúpt
inn í líkamann. En velji maður
aftur á móti skammbyssu, var það
sama sem að stofna iífi sínu í
hættu. En hann gat nú áreiðan-
lega, með því að velja skamm-
byssu, sloppið með heiðri út úr
þessu, án þess að heyja einvígi.
— Eg verð að vera rólegur, svo
hann verði hræddur, sagði hann.
Hann varð taugaóstyrkur og
skalf við að heyra sína eigin rödd;
drakk glas af vatni og' afklæddi
sig til að leita sér hvíldar. Strax
og hann var kominn í rúmið
slökkti hann ljósið og lagði aftur
augun. Hann hugsaði:
— Allan morguninn hef ég til
að ráðstafa eigum mínum. Það er
bezt að ég flýti mér að sofna.
Honum var of heitt, og hann gat
ekki sofnað. Hann bylti sér á bak-
ið, og lá kyrr í nokkrar mínútur,
svo á hægri hliðina og síðan á þá
vinstri.
Svo var þorstinn. Hann reis upp
til að fá sér að drekka. Allt í einu
spurði hann sjálfan sig angistar-
fullur:
— Ætli ég sé hræddur?
Hversvegna fékk hann þennan
ákafa hjartaslátt við hið minnsta
hljóð í herberginu? Þegar klukk-
an ætlaði að fara að slá, hrökk
hann í kút við suðið í fjöðrinni,
og í nokkrar sekúntur á eftir stóð
hann á öndinni. Honum fannst
hann vera að kafna .
Hann fór að hugsa um hvernig
á þessu gæti staðið.
— Ætli ég sé hræddur?
Nei, hann var alveg viss um að
hann var ekki hræddur. Þar sem
hann var fastákveðinn í því að
fylgja þessu máli út í yztu æsar.
Þar sem það var hans ósveigjan-
legi vilji að heyja einvígið án þess
að skjálfa. En engu að síður fann
hann sig' ólíkan sjálfum sér.
— Getur maður verið hræddur,
án þess að vilja það?
Efinn náði tökum á honum. Og
hann varð hræddur og órólegur.
Ef einhver máttur sem væri sterk-
ari en hans eigin vilji, næði tökum
á honum. Hvað yrði þá um hann?
Auðvitað mundi hann koma á
hólmgöngustaðinn; það var hans
vilji. En hvað svo? Ef hann færi
nú allt í einu að skjálfa. Ef það
liði yfir hann. Hann hugsaði um
nafn sitt og stöðu.
Hann fékk allt í einu löngun til
að sjá sig í speglinum, og kveikti
á öllum ljósum. Og þegar hann sá
andlit sitt, fannst honum það lítt
þekkjanlegt. Hann var fölur, og
augun stór og gljáandi.
Hann stóð lengi fyrir framan
spegilinn og virti mynd sína fyrir
sér, skoðaði tunguna til að vita
hvort hún væri með nokkurum
veikleikablæ. Allt í einu skaut
þessari hugsun upp hjá honum.
— A morgun um þetta leyti
verð ég kannski dáinn.
STJÖRNUR 11