Stjörnur - 01.05.1950, Page 37

— Allt gott — þakka yður fyrir.
Eg fékk bréf frá Jerry í kvöld —
hann skrifar á hverjum föstudegi.
Hver veit nema við fréttum af Jo-
an á morgun, en hún er svo löt,
stelpuanginn og skrifar miklu
sjaldnar — nema þegar hana vant-
ar peninga. Þau koma bráðum
heim í jólaleyfið.
— Það er gott að þau <eru í
heimavistarskóla núna, úr því að
hann Frank veiktist. Og beyrið
þér — þér verðið líka að fara var-
lega sjálf. Þér verðið að skola
hálsinn í hvert skipti sem hér haf-
ið verið inni hjá honum — og svo
ekkert kossaflens! Hann hló og
klappaði henni á öxlina. — Ég
gleymdi alveg, að þið Frank eruð
ekki barnung og nýgift lengur.
Jæja, góða nótt. Ég lít inn á morg-
un.
HÚN FÓR upp í svefnherberg-
ið til Frank. Hann var einn þessa
stundina, hjúkrunarkonan hafði
farið ofan í eldhús að hita kam-
illute.
— Hvernig líúur þér, góði?
spurði hún og laut niður að hon-
um. Hann starði á hana en augna-
ráðið var raunalegt og' fjarrænt.
Andlitið þrútið af sótthitanum.
Hún gat séð að hann var ekki með
fullri rænu. — Nú batnar þér
bráðum, Frank, sagði hún og lagði
hendina létt á rakt ennið á honum.
Hann reis allt í einu upp við
dogg og greip hendina á henni.
— Leggstu út af, Frank — það
er um að g'era, að þér verði ekki
kalt.
— Ég veit að ég dey, læknir,
sagði hann loðmæltur. — Ég veit
það svo vel — yður þýðir ekkert
að reyna að villa mér sjónir.
— Nei, nei, Frank, vertu nú ekki
að þessari vitleysu! Hún hafði
farið að skjálfa, þegar hún heyrði,
hvað hann sagði, þó að heilbrigð
skynsemi hennar segði henni, að
engin hætta væri á ferðum. Mart-
in læknir hafði einmitt búið hana
undir þetta og sagt, að Frank
myndi líklega fá óráð. En henni
varð órótt samt og hún óskaði, að
hjúkrunarkonan kæmi sem fyrst
aftur.
— Það er ekkert að óttast,
Frank — þér batnar innan
skamms aftur.
— Nei, læknir, sagði hann og'
kastaði óþolipn til höfðinu á kodd-
anum.
— Jú, víst, góði! Þekkirðu mig
ekki?
— Já, það er Edith, hvíslaði
hann. Ég verð að ráðstafa öllu áð-
ur en ég dey. Finnst yður ég ætti
að segja Edith frá því?
— Segja Edith — — hvað?
spurði hún og nú greip hana áköf
hræðsla. En að fara að spyrja
hann núna, þegar hann var ekki
stjörnur 37