Stjörnur - 01.05.1950, Síða 39

ins sínSj sem öll voru meinlaus.
En þó fannst henni samt, að það
hlyti að vera satt. Hjarta hennar
var lamað. Fyrst í stað hafði hún
ekki getað hugsað — hafði aðeins
fundið svíðandi sársaukann. Svo
hafði hún reiðst, en það var liðið
hjá. Nú var eina tilfinning hennar
ömurlegur tómleiki.
— Hversvegna?, spurði hún
sjálfa sig. — Hversvegna þurfti
þetta að ske?
ÞAÐ HAFÐI aldrei verið ósam-
komulag milli þeirra — og engin
sjáanleg breyting orðið á sambúð
þeirra. Hún hafði verið svo róleg,
friðsamleg og óbreytanleg. Ár eft-
ir ár. Það var óhugsanlegt, að því
ætti að vera lokið núna. Það var
ósanngjarnt. Frank hafði orðið
hugfanginn af einhverri lítilli,
ljóshærðri stúlku, ef til vill — en
það mundi bráðlega líða hjá.
Hún horfði í spegilinn yfir arn-
inum. Andlitið á henni var fölt og
afskræmt, hvarmarnir rauðir af
gráti. En hún leit ekki svona út að
jafnaði. Andlit hennar var ungt
og vaxtarlagið jafn grannt og
æskulegt og það hafði alltaf verið.
Bara að hún hefði haft einhvern
að tala við um þetta allt! En í þau
sextán ár, sem þau höfðu verið
gift, hafði Frank verið eini trún-
aðarmaðurinn hennar, eini mað-
urinn, sem hún talaði við í ein-
læg'ni. Nú var hún ein. —- Endur-
minningarnar úr samlífi þeirra
héldu áfram að streyma fram.
Hún hugsaði um nóttina sælu
þegar Frank hafði setið hjá henni,
fram undir morgun í litlu íbúð-
inni, sem þau höfðu haft þá; setið
uppi alla nóttina og haldið í sótt-
heita hendina á henni og gefið
henni styrk og þol meðan þau biðu
þess, að Jerry fæddist.
Hún minnist dagsins, sem Frank
hafði komið hlaupandi heim, ljóm-
andi af fögnuði yfir því, að hann
hafði fengið alveg óvænta þókn-
un, og þau höfðu bæði farið út að
skemmta sér.
Hún hugsaði um ljómandi sum-
ardag með Frank og börnunum
uppi í sveit — hún minntist, þegar
hún brenndi gatið á nýju sumar-
fötin hans, sem hann hafði orðið
að spara svo lengi til að geta eign-
azt. Þegar hann sá, hvað henni
féll þetta þungt, tók hann hana í
fang sér og huggaði hana.
Höfðu ekki öll þessi ár. Þess-
ar sameiginlegu endurminningar,
hnýtt band milli þeirra, sem ekk-
ert átti að geta slitið. Og samt
hafði það slitnað!
Morguninn eftir gat hún ekki
fengið sig til að tala við Frank.
Hún komst inn fyrir svefnher-
bergisdyrnar, en stóð þar kyrr og
spurði hjúkrunarkonuna um,
hvernig honum liði, og' lét sem
hún þyrði ekki að koma nær, af
hræðslu við að smitast. Hann var
STJÖRNUR 3J)