Stjörnur - 01.05.1950, Qupperneq 47

Þau settust á trjáboli og horfðu í giæðurnar. Þau þögðu bæði.
Eins og veikan óm í fjarska mátti greina hávaða borgarinnar.
— Ertu búinn að gleyma öllu, sem einu sinni var milli okkar, Sam?
spurði hún angurværum telpurómi.
Sam horfði á hana. Það var eins og' Martha Smith, litla vinkonan
hans fyrir 18 árum væri að tala. Og snöggvast fannst honum að þetta
væri hún, og innileg samkennd greip um sig' í brjósti hans. Hann hafði
yfirgefið hana, en hún hafði aldrei g'leymt honum.
— Bara að þú hefðir aldrei farið, sagði hún.
Hann svaraði einungis með brosi, en bros hans var vinhlýtt og
fullt trúnaðar.
— Þegar þú varst farinn, var enginn sem ég gat leitað til, hélt hún
áfram. Hún þagnaði snöggvast, hún bjóst við að hann myndi nefna
Walter. En hann sagði ekki neitt. Og hvaða gagn hafði svosem verið
að Walter.
— Þegar mér var ljóst hve einmana ég var, var það orðið um sein-
an, hélt hún áfram. Og svo bauð ein óhamingjan annarri heim.
— Ein óhamingjan annarri? spurði hann.
Hér sat hann með sinn leynda grun. Hún hafði drepið frænku sína
og hann var hingað kominn til að hafa af henni fé fyrir að þegja um
það. En á þessari stundu fann hann að girnd hans til peninganna var
horfin, nú var það Martha sjálf, sem öllu máh skipti. Hann spurði
hana. Hann vildi vita um þetta allt saman. Hann vissi líka, að hún
þurfti að geta sagt einhverjum allt eins og það var. Honum fannst nú
á þessari stundu svo margt sem réttlætti ódæði hennar eða mildaði
sök hennar að minnsta kosti.
— Hversvegna náðurðu ekki í köttinn?, spurði hún allt í einu. Þú
fórst þó niður til að sækja hann. Ég vissi hvað hún hataði ketti. Og
svo ætlaði hún upp til að grennslast eftir því um hvað við værum að
hvíslast á, og kötturinnn byrjaði að mjálma...
Martha skalf af taugaæsingu, vindlingurinn í hendi hennar hrist-
ist svo að hún gat varla kveikt í honum.
— Já, kötturinn fór að mjálma, sagði hann.
— Allt hefði farið öðruvísi, ef þú hefðir ekki farið, sagði hún. En þú
hefðir verið í stað Walters. Eða ef þú hefðir komið vitinu fyrir mig
.... Ég heyrði hana reka upp hljóð og svo fór hún að berja köttinn
.... Og þú vissir hvað mér þótti vænt um þennan kött. Ég missti
alla stjórn á mér, ég vissi ekki hvað ég' gerði. Kinnhesturinn, sem hún
STJÖRNUR 47