Stjörnur - 01.05.1950, Qupperneq 49

I
var óhugnanlegt. Hún fyrirleit hann vegna þess hve smjaðurslegur
hann hafði verið við frænku hennar, og hataði hann vegna þess að
hún fann á sér hvað síðar myndi verða.
— Veslings litla stúlkan, sagði hann. Nú ert þú ein í heiminum. Nú
átt þú enga að nema Walter og mig. En þú skalt ekki vera kvíðin, við
skulum alltaf vera þér innan handar og hjálpa þér, og vera hjá þér.
Er það ekki, Walter? Við skulum ekki bregðast þér.
Martha rifjaði þetta upp með ósjálfráðri nákvæmni. Og henni var
svo mjög í mun að segja frá þessu öllu og opna hug sinn fyrir Sam, ti]
þess að hann mætti líta mildari augum á afbrot hennar, að hún hélt
frásögninni áfram — og það var ekki fyrr en hún tók sér málhvíld, að
hún rankaði við sér. .. . Hvað hafði hann sagt?
— Ég var þar ekki.
Allt í einu varð henni ljóst, hvað hann hafði sagt.
— Hvað sagðirðu. . . . Varstu þar ekki? spurði hún, enn undir áhrif-
um sinna eigin óhugnanlegu minninga.
— Nei, Martha, ég var þar ekki. Ég læddist út, þegar frænka þín
kom fram á ganginn. Ég þorði ekki að bíða.
Hann sat hér við hlið konu, sem var morðingi, og þó... . og þó hafði
hann meðaumkun með henni.
Hún starði á hann. Það var eins og hún skildi ekki orð hans.
— Ég sá ekki það sem skeði, sagði hann enn til áréttingar. Það var
ekki fyrr en nú í kvöld að ég fæ að vita nákvæmlega hvernig þetta
var og hvernig það var með manninn, sem var dæmdur, manninn,
sem þið Walter létuð hengja.
Nú rak hún upp tryllingslegt óp. Asjóna hennar myrkvaðist allt í
einu af óstjórnlegu hatri til mannsins, sem hafði skilið hana eina eftir
með ást sína, sem hafði smáð hana og hryndt henni frá sér, og sem nú
hafði loks látið hana játa á sig glæpi, hlustað á hana tilfinningalaus
og án miskunnar, til þess að geta notað sér veiklyndi hennar sér til
fjárhagslegs ávinnings. í einu vetfangi hafði hún gripið hálfbrunna
grein í bálinu og ráðist að honum með þessu barefli.
Hann beygði sig svo henni geigaði lagið. Og á svipstundu hafði hann
náð tökum á henni til að reyna að stilla hana. En hún var sterk, hin
ofsafengna reiði léði henni margfallt afl. Hann varð að beygja hendur
hennar aftur á bak, áður en hún gæfist upp. Hún stóð á öndinni og
augun störðu á hann, munnurinn var opin, hún hefði bitið hann, ef
færi hefði gefist. En allt í einu .... þrá hennar til hans og hin nána
STJÖRNUR 49