Stjörnur - 01.05.1950, Qupperneq 51

Það skeði um nótt
(Sönn frásögn)
HIMININN glóði af stjörnum og norð-
urljósum, tunglið sendi geisla sína niður
yfir jörðina og það var alveg logn svo að
glampaði á sjóinn.
Við vinkonurnar tvær hugsuðum okk-
ur að hressa okkur upp cftir erfiði og
drunga dagsins, og ganga okkur til
skemmtunar úti í hinni fögru móður nátt-
úru, í þessu dásamlega veðri. Ungum pilti,
sem var á bænum, buðurn við út með
okkur og við lögðum af stað þegar kl. var
langt gengin 10. — Ekkert merkilegt skeði
á þessari kvöldgöngu, nema hvað margt
var rabbað skemmtilegt og nokkrum sinn-
um hnutum við ungfrúrnar um þúfur og
þ. h. torfærur. sem á leið okkar tirðu, en
við duttum ekki alveg, því við nutum
þar trausts stuðnings unga mannsins.
Þegar við komum aftur heim að hús-
dyrunum hafði önnur okkar orð á þvf að
reimt mundi I fjósinu, sem er þar skammt
frá, þar sem hún heyrði einhvern hávaða
þar, hugsaði að kýrnar væru „gengnar til
náða”. Ekki varð neitt af athugun þar
að lútandi því við héldum að þetta væri
ekkert yfirnáttúrulegt. Við fórum inn í
stofu og settumst þar stundarkorn og
töluðum saman. Önnur okkar skrapp
fram í eldhús og meðan hún var þar
heyrði hún hávaða mikinn bakdyrameg-
in. Taldi hún þetta vera hurðina að skell-
ast og nennti ekki að athuga það neitt
frekar, þar sem myrkur var líka, svo hún
fór aftur til hinna. Þegar við sitjum svo
þarna í bezta gengi er allt í einu ruðst í
dyrnar, var þar kominn unglingspiltur,
sem svaf í herbergi uppi á lofti í norður-
enda hússins, beint uppi yfir bakdyrun-
um. Hann var með ljós í hendinni og við
sáum strax að honum var mjög brugðið.
Sagðist hann ekki hafa haldizt lengur við
sökum reimleika og kvað sig langt leidd-
an hvað vitsmuni snerti. Lýstu þessir
reimleikar scr þannig að barin voru þung
högg í norðurgafl hússins. Svo þung voru
Jrau að rúm drengsins og stórt skrifborð,
sem þarna var hristist. Sá, sem var úti
með okkttr taldi sig geta upplýst þetta,
Jiar þetta væru hurðarskellir einir og
hljóp út lil að atlniga hve'rs hann yrði
vísari og svo að loka hurðinni. Eftir að
hafa beðið í spenntri óvissu dálitla stund,
heyrðum við hann koma hlaupandi inn
með þeim hávaða og látum að við bjttgg-
umst við hinttm verstu fréttum. Hann
skellti öllum hurðum og birtist svo í
stofudyrunum, náfölur og titrandi af
geðshræringu og kom ekki upp nokkru
orði, en lét fallast niður á stól.
Þó okkur væri nú draugagangur efst í
huga þessa stundina, brauzt hláturinn
fram úr okkttr stelpunum og við hlógurn
af hjartans lyst yfir útliti mannsins. Ekki
stóð J)ó þessi glaðværð lengi, því strax og
maðurinn hafði að mestu náð sér eftir
hræðsluna, hraut út úr honum hvort ekki
væri hægt að loka bænum. Sagði hann
okkur svo sögtt sína, sem var á þá leið, að
þegar hann kom norður fyrir Iiúsið hafði
hann augastað á hurðinni til þess að vita
hvort hún svelltist, þá var sem allt í eintt
væri barið bylmingshögg rétt hjá honum,
ekki sá hann hurðina hrevfast. Greip hann
þá ofsahræðsla og hann beið ekki boðanna
heldur þaut inn. Er hann hafði lokið
frásögninni, sem sló óhug á okkur, fóru
þeir piltarnir fram og læstu, en við hugs-
uðum ráð okkar inni á meðan!
Að þessu loknu fórum við öll í leiðang-
ur upp i „dyraherbergið" til nánari at-
httgunar á þessu, og höfðttm tvö ljós með-
fetðis. Settust tvö á rúmið, en hin tvö
STJÖRNUR 51