Stjörnur - 01.04.1951, Síða 9

inn. Hann var hraustlegur, tutt-
ugu og tveggja ára gamall og ]if-
andi eftirmynd föður síns. Sami
þreklegi og sterklegi líkamsvöxt-
urinn og andlitsdrættirnir reglu-
legir og fremur stórskornir. Að-
eins aug'natillitið var móðurinnar,
stór, blá og mild augu, sem gerðu
andlit hans góðlegt og aðlaðandi.
— Hversvegna kemur þú svona
seint? spurði Jens reiðilega. Hef-
irðu verið að slæpast?
Hans svaraði ekki alveg strax.
— Ætlarðu ekki að svara,
strákur?
— A þetta að vera yfirheyrsla?
Eg hélt, að ég væri nú eiginlega
upp úr slíku vaxinn.
— Ha, ha! Það er altalað, að þú
sért tíður gestur í kránni og að
þú sért að daðra við stelpuflenn-
una þar.
—Faðir minn!
*
Hans þrútnaði í framan og gekk
að föður sínum. En móðir hans
lagði hendina á handlegg hans að-
varandi.
— Já, ég sagði stelpuflennan.
Og guð hjálpi þér, ef ég frétti
það, að þú stígir oftar fæti í það
hús. Skilurðu það?
Hans stóð augnablik þegjandi,
til þess að ná valdi yfir reiði sinni,
og sagði síðan með titrandi röddu:
— Heyrðu, faðir mann! A með-
an ég kem fram sem heiðarlegur
maður, spyr ég engan að því,
hvar ég kem og hvar ekki. Að þið
Óli Jan eruð óvinir. kemur mér
ekki við, en þú hefur engan rétt
til þess að kalla dóttur hans
flennu, því það er hún ekki. Hún
er góð og indæl stúlka, sem mér
þykir mjög vænt um, og sem ég
vona, að verði innan skamms kon-
an mín.
Jens gekk alveg til hans, náföl-
ur í andliti, og varir hans skulfu.
— Nú skal ég segja þér nokkuð,
drengur minn. Ef þú ferð ekki
eftir vilja mínum í þessu, þá verð-
ur þú ekki lengur í þessu húsi.
Kona hans tók fram í fyrir hon-
um biðjandi:
— Hvað segirðu?
— Út úr húsinu, segi ég — ekki
augnabliki lengur í mínu húsi!
— Það er ágætt! Það hefur lengi
verið ósk mín, að sjá mig um í
heiminum; en vegna móður minn-
ar og þín hef ég verið kyrr. En nú
er bezt ég fari. Mig tekur það sárt,
að skilnaður okkar verður með
þessum hætti, en mín sök er það
ekki. Þú heldur máski, að það sé
af þrjózku, en ég finn, að ég get
ómögulega farið eftir vilja þínum
í þessu. En viltu ekki að skilnaði
rétta mér hönd þína?
Hann rétti fram hönd sína, en
faðir hans sneri að honum baki,
gekk út að glugganum og drap
fingrunum á rúðuna.
— Jæja þá, hafðu það eins og
þú vilt!
Móðir hans stóð þar hjá þeim
*** g