Stjörnur - 01.04.1951, Qupperneq 12

reiða og gæta að, hvar við vær-
um staddir, því að hann sagðist
vera fæddur og uppalinn hér við
ströndina. En þegar skipið rakst
á, gleymdum við honum í fátinu.
Eg viðurkenni, að það er mér að
kenna, og ég vil gjarnan taka
þátt í hættunni, ef þið viljið reyna
að bjarga honum.
Oli Jan stóð þar hjá, og þegar
hann heyrði, hvað skipstjóri sagði,
mælti hann:
— Já, náttúrlega viljum við
það. Við reynum að hjálpa öllum,
sem eru í hættu staddir. Er það
ekki, félagar?
— Jú, hrópuðu allir einróma.
Jens Kamp leit illilega til Óla.
Hann vissi vel, að Óli hafði rétt
að mæla, en af því að það var Óli,
sem sagði þetta, þá var hann ekki
á því að vera á sama máli:
— Bíddu við, lagsmaður! Við
höfum farið þrjár ferðir út í skip-
ið og erum þreyttir og þjakaðir;
ég álít ekki rétt, að hætta lífi
margra manna til þess að reyna
að bjarga einum manni. Þeir, sem
eru valdir að því, að hann varð
eftir, verða að bera ábyrgð á því.
Eg hvorki get né vil gera meira en
ég hef gert!
— Þá geturðu látið það vera,
Jens, sagði Óli rólega. Þú ræður
náttúrlega hvað þú gerir. En ég'
hef aldrei vitað, að það væri vani
hér, að spyrja um það, hvort það
væri einn eða fleiri, sem þörfnuð-
ust hjálpar. Vertu bara kyrr í
landi, Jens; ég hef áður setið við
stýri í björgunarbát, og get því
eins gert það í þetta skipti. Farðu
heim og hvíldu þig.
Jens Kamp óð að Óla með
krepptan hnefann á lofti og sagði:
— Haltu þér saman, þrælmenn-
ið þitt!
Óli sá hvað hann ætlaði sér og
sló handlegg hans til hliðar.
— Nei, dokaðu dálítið við, vin-
ur minn. Sparaðu krafta þína
þangað til seinna; nú höfum við
ekki tíma til neins asnaskapar.
Hann sneri sér að björgunar-
hðinu.
— Jæja, félagar, viljið þið fara
aftur út að skipinu með mig sem
stýrmann ?
— Já, við erum tilbúnir! svör-
uðu allir einróma.
Hann spennti korkbeltið yfir
um sig og setti sjóhatt á höfuðið.
— Komið þið svo félagar, í guðs
nafni!
Óli var duglegur stýrimaður, en
myrkrið, sem stöðugt varð svart-
ara, gerði þeim erfiðara fyrir en
áður. Þar að auki var það auðséð,
að skipverjar voru orðnir þreytt-
ir. En loksins komust þeir svo
langt, að þeir áttu ekki eftir nema
um fimmtíu metra út að skipinu.
En þá mættu þeim nýir erfiðleik-
ar: Hvernig áttu þeir að komast
í samband við skipið í slíku haf-
róti9 Þe:r æptu og hölluðu eins og
12 ***