Stjörnur - 01.04.1951, Síða 13

þeir gátu, en stormurinn yfir-
gnæfði ópin í þeim og enginn gaf
lífsmerki frá sér á skipnu. Þeir
horfðu hver á annann í ráðaleysi,
en allt í einu stóð Óh upp.
— Réttið mér línu, félagar, ég
ætla að reyna að bæta úr þessu.
Hann batt línuna fasta yfir um
sig og ætlaði síðan að kasta sér í
sjóinn og synda út að skipinu. En
félagar hans reyndu að fá hann
til að hætta við það.
— Láttu heldur einhvern af
yngri mönnunum gera það, Óli,
sagði einn af þeim félögum,
mundu, að þú ert ekki lengur
ungur, og þar að auki hefur þú
ekki heila fætur; það blessast
aldrei!
— Við skulum sjá, vinur minn!
Aldurinn hamlar mér ekki, og
tærnar, sem vantar á annan fót
minn, gera hvorki til né frá. Gæt-
íð þið bara vel að línunni, svo mun
ég með guðs hjálp sjá um allt
annað.
Síðan kastaði hann sér rösklega
í freyðandi sjóinn. Hann barðist
hraustlega við öldurnar, en hon-
um gekk fremur hægt; og það
var með mestu erfiðismunum að
hann komst um borð í skipið, og
þá var hann svo aðþrengdur, að
hann féll á þilfarið og lá þar graf-
kyrr í nokkrar mínútur. Þegar
hann hafði jafnað sig dálítið,
byrjaði hann að svipast um eftir
manninum, því að brakið og brest-
irnir í skipinu gáfu til kynna, að
ekki myndi líða á löngu, þar tll
það liðaðist í sundur. Hann klifr-
aði upp sundurtættan reiðann,
og þar var maðurinn bundinn við
mastrið, alblóðugur og meðvit-
undarlaus. Stórmastrið hlaut að
hafa slegizt í hann um leið og það
féll, því að hann hafði djúpt sár
á höfðinu, og blóðið rann um allt
andlit hans. Óli lagaði línuna, sem
lá út í bátinn, og hrópaði síðan:
— Eg hef fundið manninn' Ver-
ið tilbúnir við línuna!
★
Á STRÖNDINNI stóð hópur
þorpsbúa og strandmennirnir, og
biðu óþreyjufullir komu björg-
unarbátsins. Stormurinn var eKki
eins mikill og áður og tunglið
sást við og við.
Jens Kamp stóð enn í sömu
sporum og þá er Óli skildi við
hann, og starði út á sjóinn; en það
var greinilegt, að hann hafði hug-
ann ekki við það, sem var að ger-
ast út við skipið. Hann var að
hugsa um, á hvern hátt hann gæti
bezt hefnt þeirrar svívirðu, sem
honum fannst Óli hafa sýnt sér.
En hann var truflaður í hugsun-
um sínum af fagnaðarlátum fólks-
ins. Björgunarbáturinn var að
koma. Jens brosti biturt. Þarna
var enn ein óvirðingin. Enginn
hafði hrópað húrra, þegar hann
hafði farið þrisvar sinnum út að
*** ^3