Stjörnur - 01.04.1951, Blaðsíða 15

— Já, og ég býst við, að þau
komi hingað bráðlega.
Hans kinkaði veiklulega kolli
til Óla og þrýsti ástúðlega hönd
Karenar, síðan lokaði hann aug-
unum og lá hreyfingarlaus, eins
og hann svæfi. Blóðmissirinn
hafði gert hann svo máttfarinn.
Eftir hálfa klukkustund komu
þau Jens og kona hans. Undir eins
og Hans heyrði til þeirra, lauk
hann upp augunum og sagði:
— Móðir mín! Faðir minn!
Móðir hans kyssti hann inni-
lega og hvíslaði:
—Elsku drengurinn minn! Guði
sé lof fyrir, að þér varð bjargað!
Nú er allt eins og það á að vera.
Jens greip hendur þeirra Hans
og Óla og sagði klökkur:
— Eg hef verið vondur og rang-
látur gagnvart ykkur. Getið þið
fyrirgefið mér?
Óli hristi hönd hans hjartanlega.
— Það er ekkert að fyrirgefa,
gamli vinur. Það hefur verið okk-
ur öllum að kenna. En héðan í frá
skal allt verða öðruvísi. Er það
ekki, Hans?
Hans horfði glaðlega á þá báða
og brosti.
— Og héðan í frá skal allt verða
eins og það áður var milli okkar
gömlu mannanna. — Þarna get-
urðu séð, Hans, að það var rétt
sem ég sagði: að við mundum
einhverntíma komast að kjam-
anum.
Falleg stúlka og hentug kápa
sumar sem vetur.
*<r*'ór'íí'£r6'ír'ír*'ö'<t'ftó*<
15
###