Stjörnur - 01.04.1951, Blaðsíða 20

hús Litla-Maxels í björtu báli.
Það hrundi rétt í þessu. Margir
menn voru viðstaddir með járn-
rekur og vatnsfötur; en það var
ekkert annað að gjöra en standa
og horfa á, hvemig seinustu glæð-
urnar hnigu niður. Eldurinn æddi
ekki, hann hvæsti eigi eða brak-
aði, hann ólmaðist eigi um í loft-
inu. Allt húsið stóð í einum loga,
og eldurinn steig heitur og mjúk-
ur til himins, sem hann var kom-
inn frá.
Spölkorn frá brunanum var
steinhrúga, þar sem Marxel hafði
safnað steinunum úr mýrinni. Á
henni sat hann nú, hann litli, mó-
leiti, bólugrafni Maxel, og horfði
á eldinn, sem hitann lagði af á
hann. Hann var hálfklæddur og
hafði sveipað svarta sparifrakk-
anum, hinu einasta, er hann hafði
bjargað utan um sig. Fólk gekk
ekki til hans; faðir minn vildi
gjaman segja eitthvert huggun-
arorð við hann, til að láta í ljós
samhryggð sína, en hann þorði
heldur ekki til hans. Maxel sat
þar svo, að við héldum, að hann
mundi stökkva upp á hverju
augnabliki og æpa einhverja ótta-
lega formælingu gegn himninum
og steypa sér á bálið.
Og þegar eldurinn loks aðeins
sleikti um tóttina og berir hlóð-
arsteinarnir stóðu upp úr öskunni,
reis Mexel upp. Hann gekk að
brunastæðinu, tók glóandi kola-
stykki og kveikti í pípu sinni.
Eg var ekki stór þá og gat ekki
hugsað mikið. En það man ég:
Þegar ég sá Litla-Maxel standa
þennan morgun í birtingunni við
eldstæðið og draga að sér og blása
reyk úr pípunni, þá varð mér heitt
um hjartaræturnar. Það var eins
og ég finndi, hversu mikill mað-
urinn er og forlögunum langtum
yfirsterkari, og' eins og forlögun-
um yrði eigi gerð meiri smán, en
að blása með fullkominni festu
og hugarró tóbaksreyk framan í
þau.
Og þegar kveikt var í pípunni,
setti hann sig aftur á steinhrúg-
una og leit yfir sveitina. Þér
mynduð líklega gjarnan vilja vita,
hvað hann hugsaði. Ég sömuleið-
is.
Seinna rótaði Litli-Maxel í ösk-
unni og fann viðaröxi sína. Hann
setti nýtt skaft á hana, dró hana
á á hverfisteini nágranna síns —
og fór að vinna. Síðan eru liðin
mörg ár. Kring um mýrina er nú
fallegur akur og engi, og á bruna-
stæðinu stendur nýtt hús. Lítil
börn vekja yndi í húsinu, og heim-
ilisfaðirinn, Lith-Maxel, kennir
sonum sínum að vinna og leyfir
þeim einnig að reykja tóbak. Ekki
allt of mikið — heldur litla pípu
á réttum tíma.
20 STJÖRNW